Því næst bað Sigrgarðr þau vel lifa. Kerling fekk honum einn posa; sagði honum hversu hann skyldi með fara þat sem í var ef til þyrfti at taka. Hon bað hann veita tveimr mönnum fari í skipi sínu þó at ei væri merkiligir ok hafa ráð þeira um þá hluti sem honum þætti miklu máli varða. Fór Sigrgarðr í burtu. Báðu þau vel fyrir honum.

Sigldu þeir nú austr fyrir Tartararíki. Einn dag sigldu þeir mikit veðr ok urðu nærri björgum nökkurum. Maðr kom fram á bjargit. Hann var mikill vexti ok undarliga skaptr. Hann hafði kring mikinn ok var í gráum veipustakki. Þat bar þó meir við hversu þjóabrattr er hann var, því var líkast sem klæðsekkr væri laginn um þverar lendar honum ok tók ofan í knésbót. Hann beiddist fars. Sigrgarðr spurði hvat honum væri til lista gefit en hann kveðst vel aka segli. Hann bað hann hafa skip ef hann næði. Hinn stökk af berginu ok út á skipit, ok gekk skipit niðr um nagla. Þetta hlaup var þréttán álna af landi. Hann greip í aktauma ok dreif þegar skipit frá landi. Þeir spurðu hann at nafni. Hann kveðst Hörðr heita ok vera kallaðr harðstjölr. Þeir hlógu at honum.

Annan níunda dag eptir sigldu þeir enn með landi fram. Þar var útgrynni mikit. Þar stóð maðr á landi. Sá beiddi fars, hann var hár vexti ok í vargskinns stakki. Sigrgarðr spurði þann at nafni. Hann sagðist heita Velstígandi. Sigrgarðr spurði hvað honum væri til lista gefit, en hann kveðst troða vel marvað. Hann kvað þat góða íþrótt, ok bað hann troða til skips ef hann villdi farit fá. Hann sté út á sæinn; alda var mikil en þó rann hann til skipsins ok tók honum aldrei upp yfir skó, ok mundi þat vera sex tigu faðma frá landi. Þessi maðr hafði króksviðu i hendi.

================ And the above passage divided by sentences ================

Því næst bað Sigrgarðr þau vel lifa. 

Kerling fekk honum einn posa; sagði honum hversu hann skyldi með fara þat sem í var ef til þyrfti at taka. 

Hon bað hann veita tveimr mönnum fari í skipi sínu þó at ei væri merkiligir ok hafa ráð þeira um þá hluti sem honum þætti miklu máli varða. 

Fór Sigrgarðr í burtu. 

Báðu þau vel fyrir honum.

Sigldu þeir nú austr fyrir Tartararíki. 

Einn dag sigldu þeir mikit veðr ok urðu nærri björgum nökkurum. 

Maðr kom fram á bjargit. 

Hann var mikill vexti ok undarliga skaptr. 

Hann hafði kring mikinn ok var í gráum veipustakki. 

Þat bar þó meir við hversu þjóabrattr er hann var, því var líkast sem klæðsekkr væri laginn um þverar lendar honum ok tók ofan í knésbót. 

Hann beiddist fars. 

Sigrgarðr spurði hvat honum væri til lista gefit en hann kveðst vel aka segli. 

Hann bað hann hafa skip ef hann næði. 

Hinn stökk af berginu ok út á skipit, ok gekk skipit niðr um nagla. 

Þetta hlaup var þréttán álna af landi. 

Hann greip í aktauma ok dreif þegar skipit frá landi. 

Þeir spurðu hann at nafni. 

Hann kveðst Hörðr heita ok vera kallaðr harðstjölr. 

Þeir hlógu at honum.

Annan níunda dag eptir sigldu þeir enn með landi fram. 

Þar var útgrynni mikit. 

Þar stóð maðr á landi. 

Sá beiddi fars, hann var hár vexti ok í vargskinns stakki. 

Sigrgarðr spurði þann at nafni. 

Hann sagðist heita Velstígandi. 

Sigrgarðr spurði hvað honum væri til lista gefit, en hann kveðst troða vel marvað. 

Hann kvað þat góða íþrótt, ok bað hann troða til skips ef hann villdi farit fá. 

Hann sté út á sæinn; alda var mikil en þó rann hann til skipsins ok tók honum aldrei upp yfir skó, ok mundi þat vera sex tigu faðma frá landi. 

Þessi maðr hafði króksviðu i hendi.