Þat högg kom á hönd Teiti á hreifann, ok var kallat ekki mikit sár, en höndin fell síðan af honum í hreifanum, þá er Þorvaldr Bjarnason skyldi græða hann. 

   Á þau mál var þar þegar sætzt á þinginu. 

   En þat kom upp síðan, at þeir Loftr ok Gísli höfðu verit í fjörráðum við Þorvald ok þeir hefði heitit at halda upp fébótum fyrir Hauk, ef hann hefði unnit á Þorvaldi. En er Loftr vissi, at Þorvaldr hafði ekki skeinzt, þá vildi hann eigi fébótum upp halda, sem þeir höfðu heitit. Svá gerði ok Gísli, en Hauki þóttu þeir eiga at efna mælt mál við sik, þar er hann hafði ráðit til Þorvalds, þótt hann hefði eigi skeinzt. En því vildu þeir eigi fé gjalda, er Þorvaldr hafði ekki skeinzt af tilræði Hauks. 

   Þá sýndist Lofti óvarligt vera sér at sitja í Dýrafirði fyrir ófriði Þorvalds, ok fyrir því fór hann á brott, brátt er menn kómu af þingi, suðr um land til Eyjólfs goða Þorsteinssonar, mágs síns, föður Álfdísar, konu hans, ok var þar um sumarit ok öndverðan vetrinn. 

   Þetta sumar fór Þorvaldr vestr { Dýrafjörð til leiðar at vitja fégjalda þeira, er gjaldast skyldu fyrir Hauk, en féin kómu þar eigi fram. Þá beiddi Þorvaldr Hrafn, at hann skyldi fara með honum á Mýrar at ræna bú Lofts fyrir þat, er fégjöld kómu eigi fram fyrir Hauk. En Hrafn vildi eigi í þeiri för vera, kveðst veita mundu Þorvaldi til laga, en eigi til ólaga, mælti, at Þorvaldr skyldi sækja Loft til laga eða Gísla um fjörráð eða fjárhald, ok kvaðst veita honum mundu til þess. 

   Eftir þat fór Þorvaldr á Mýrar ok rænti þar mörgu fé ok lagði ámæli til við Hrafn, er hann vildi eigi í þeiri för vera. Of þetta rán orti Heinrekr, þingmaðr Þorvalds, vísu þessa:

   Rækir, frák, at ræki,

   ráð vas þat mikit, dáða,

   kynnisk kappgirnd manna,

   kýr tuttugu af Mýrum.

   Nú hefr hrynbirkis hvárki

   hlynr, veitk á því skynjar,

   illr mun kostr sá kallaðr,

   kýr né land á Mýrum.

================ And the above passage divided by sentences or lines ================

Þat högg kom á hönd Teiti á hreifann, ok var kallat ekki mikit sár, en höndin fell síðan af honum í hreifanum, þá er Þorvaldr Bjarnason skyldi græða hann. 

Á þau mál var þar þegar sætzt á þinginu. 

En þat kom upp síðan, at þeir Loftr ok Gísli höfðu verit í fjörráðum við Þorvald ok þeir hefði heitit at halda upp fébótum fyrir Hauk, ef hann hefði unnit á Þorvaldi. 

En er Loftr vissi, at Þorvaldr hafði ekki skeinzt, þá vildi hann eigi fébótum upp halda, sem þeir höfðu heitit. 

Svá gerði ok Gísli, en Hauki þóttu þeir eiga at efna mælt mál við sik, þar er hann hafði ráðit til Þorvalds, þótt hann hefði eigi skeinzt. 

En því vildu þeir eigi fé gjalda, er Þorvaldr hafði ekki skeinzt af tilræði Hauks. 

Þá sýndist Lofti óvarligt vera sér at sitja í Dýrafirði fyrir ófriði Þorvalds, ok fyrir því fór hann á brott, brátt er menn kómu af þingi, suðr um land til Eyjólfs goða Þorsteinssonar, mágs síns, föður Álfdísar, konu hans, ok var þar um sumarit ok öndverðan vetrinn. 

Þetta sumar fór Þorvaldr vestr { Dýrafjörð til leiðar at vitja fégjalda þeira, er gjaldast skyldu fyrir Hauk, en féin kómu þar eigi fram. 

Þá beiddi Þorvaldr Hrafn, at hann skyldi fara með honum á Mýrar at ræna bú Lofts fyrir þat, er fégjöld kómu eigi fram fyrir Hauk. 

En Hrafn vildi eigi í þeiri för vera, kveðst veita mundu Þorvaldi til laga, en eigi til ólaga, mælti, at Þorvaldr skyldi sækja Loft til laga eða Gísla um fjörráð eða fjárhald, ok kvaðst veita honum mundu til þess. 

Eftir þat fór Þorvaldr á Mýrar ok rænti þar mörgu fé ok lagði ámæli til við Hrafn, er hann vildi eigi í þeiri för vera. 

Of þetta rán orti Heinrekr, þingmaðr Þorvalds, vísu þessa:

   Rækir, frák, at 

  ráð vas þat mikit, dáða,

   kynnisk kappgirnd manna,

   kýr tuttugu af Mýrum.

   Nú hefr hrynbirkis hvárki

   hlynr, veitk á því skynjar,

   illr mun kostr sá kallaðr,

   kýr né land á Mýrum.