3. Frá Hrafni ok íþróttum hans.

Hrafn var á unga aldri snemmendis mikill atgervismaðr. Hann var völundr at hagleik, bæði at tré ok at járni, ok skáld, þó hefir hann fátt kveðit, svá at vér vitim, ok inn mesti læknir ok vel lærðr ok eigi meir vígðr en krúnuvígslu, lögspakr maðr ok vel máli farinn ok at öllu fróðr. Hrafn var mikill maðr ok réttleitr í andliti, svartr á hárslit, syndr vel ok við allt fimr, þat er hann hafðist at, bogmaðr mikill ok skaut manna bezt handskoti. Hrafn fór ungr brott af landi, ok fekk góða virðing í öðrum löndum af höfðingjum, sem vitni bar um þær gersimar, er Bjarni byskup sendi honum, sonr Kolbeins hrúgu ór Orkneyjum, út hingat, þat fingrgull, er stóð eyri, ok var merktr á hrafn ok nafn hans, svá at innsigla má með. Annan hlut sendi byskup honum, söðul góðan ok inn þriðja hlut steinklæði. Hrafn var utan einn vetr ok var á hendi tignum mönnum ok þótti mikils verðr, hvar sem hann kom, fyrir íþrótta sakir. Þá réð Sverrir konungr fyrir Nóregi. Annat sumar sigldi hann út hingat ok fór til bús með föður sínum á Eyri.

4. Utanför Hrafns ok frá lækningum hans.

Atburðr sá gerðist í Dýrafirði á várþingi, þá er Hrafn var þar, at rosmhvalr kom upp á land, ok fóru menn til at særa hann, en hvalrinn hljóp á sjó ok sökk, því at hann var særðr á hol. Síðan fóru menn til á skipum ok gerðu til sóknir ok vildu draga hvalinn at landi ok unnu engar lyktir á. Þá hét Hrafn á inn helga Tómas byskup til þess, at nást skyldi hvalrinn, hausfastar tennar ór hvalnum, ef þeir gæti nát hvalinn at landi fluttan. Ok síðan, er hann hafði heitit, þá varð þeim ekki fyrir at flytja at landi hvalinn. 

Þessu næst fór Hrafn í brott, ok kómu þeir skipi sínu við Nóreg. Þetta sannar Guðmundr Svertingsson í drápu þeiri, er hann orti um Hrafn:

================ And the above passage divided by sentences ================

3. Frá Hrafni ok íþróttum hans.

Hrafn var á unga aldri snemmendis mikill atgervismaðr. 

Hann var völundr at hagleik, bæði at tré ok at járni, ok skáld, þó hefir hann fátt kveðit, svá at vér vitim, ok inn mesti læknir ok vel lærðr ok eigi meir vígðr en krúnuvígslu, lögspakr maðr ok vel máli farinn ok at öllu fróðr. 

Hrafn var mikill maðr ok réttleitr í andliti, svartr á hárslit, syndr vel ok við allt fimr, þat er hann hafðist at, bogmaðr mikill ok skaut manna bezt handskoti. 

Hrafn fór ungr brott af landi, ok fekk góða virðing í öðrum löndum af höfðingjum, sem vitni bar um þær gersimar, er Bjarni byskup sendi honum, sonr Kolbeins hrúgu ór Orkneyjum, út hingat, þat fingrgull, er stóð eyri, ok var merktr á hrafn ok nafn hans, svá at innsigla má með. 

Annan hlut sendi byskup honum, söðul góðan ok inn þriðja hlut steinklæði. 

Hrafn var utan einn vetr ok var á hendi tignum mönnum ok þótti mikils verðr, hvar sem hann kom, fyrir íþrótta sakir. 

Þá réð Sverrir konungr fyrir Nóregi. 

Annat sumar sigldi hann út hingat ok fór til bús með föður sínum á Eyri.

4. Utanför Hrafns ok frá lækningum hans.

Atburðr sá gerðist í Dýrafirði á várþingi, þá er Hrafn var þar, at rosmhvalr kom upp á land, ok fóru menn til at særa hann, en hvalrinn hljóp á sjó ok sökk, því at hann var særðr á hol. 

Síðan fóru menn til á skipum ok gerðu til sóknir ok vildu draga hvalinn at landi ok unnu engar lyktir á. 

Þá hét Hrafn á inn helga Tómas byskup til þess, at nást skyldi hvalrinn, hausfastar tennar ór hvalnum, ef þeir gæti nát hvalinn at landi fluttan. 

Ok síðan, er hann hafði heitit, þá varð þeim ekki fyrir at flytja at landi hvalinn. 

Þessu næst fór Hrafn í brott, ok kómu þeir skipi sínu við Nóreg. 

Þetta sannar Guðmundr Svertingsson í drápu þeiri, er hann orti um Hrafn: