Síðan sigla þeir leið sína. Sigrgarðr spurði þá margra tíðinda en þeir leystu vel úr öllu því sem hann spurði ok var ei sá hlutr at þeir kynni ei nökkura grein á at gjöra. Sigrgarðr spurði Hörð hvar hann vissi víking þann at mestr frami væri at berjast við. Hörðr sagði at í Eystrasalti væri víkingr mikill sá er Knútr inn knappi hét. Hann hefði fimmtán skip ok hefði aldrei ósigr fengit í bardögum, ok segir at þat væri enn meiri frami ok mannraun, at berjast við hann heldr enn við konur, þó at þær láti mikinn. Sigrgarðr spurði hvárt hann vissi hvert hans væri at leita. Hörðr kvaðst þat gjörla vita. Sigrgarðr bað þá þangat stefna.

Sigla þeir nú þangat til er þeir koma till þess staðar er Lóar heitir. Þar var Knútr fyrir með liði sínu. Hann hafði dreka; þat var mikill gersimi. Jógrímr hét stafnbúi hans. Hann var kallaðr skít í andliti því at nef hans var kolsvart ok kinnr báðar en hvítt hörundit annars staðar. Gráboli hét annarr. Hann hafði klaufir á fótum, ok sitt horn á hvárum vanga, ok váru þau hvöss sem spjótsoddar.

Sigrgarðr lagði til bardaga við hans menn med jafnmörgum skipum. Knútr spurði hverr þar gjörði svá gildan atróðr. Sigrgarðr segir til sín. “Várkunn er þat” segir Knútr “þótt þú vilir fjár afla, þó muntu víða þurfa til at drepa áðr skríðr í þat skarð sem meykonungrinn hefr eytt af þér í Tartaría fyrir linleika sakir karlmennsku þinnar, ok er slíkt skömm mikil at opinbera þar skamm sína sem honum má mestr hljóðr at verða.” “Litlu þætti mér þat varða,” segir hann, “ef ek yrði þér karlmaðr.” “Nær muntu ganga verða,” segir Knútr. Sigrgarðr segir at þess skuli ei lengi bíða.

================ And the above passage divided by sentences ================

Síðan sigla þeir leið sína. 

Sigrgarðr spurði þá margra tíðinda en þeir leystu vel úr öllu því sem hann spurði ok var ei sá hlutr at þeir kynni ei nökkura grein á at gjöra. 

Sigrgarðr spurði Hörð hvar hann vissi víking þann at mestr frami væri at berjast við. 

Hörðr sagði at í Eystrasalti væri víkingr mikill sá er Knútr inn knappi hét. 

Hann hefði fimmtán skip ok hefði aldrei ósigr fengit í bardögum, ok segir at þat væri enn meiri frami ok mannraun, at berjast við hann heldr enn við konur, þó at þær láti mikinn. 

Sigrgarðr spurði hvárt hann vissi hvert hans væri at leita. 

Hörðr kvaðst þat gjörla vita. 

Sigrgarðr bað þá þangat stefna.

Sigla þeir nú þangat til er þeir koma till þess staðar er Lóar heitir. 

Þar var Knútr fyrir með liði sínu. 

Hann hafði dreka; þat var mikill gersimi. 

Jógrímr hét stafnbúi hans. 

Hann var kallaðr skít í andliti því at nef hans var kolsvart ok kinnr báðar en hvítt hörundit annars staðar. 

Gráboli hét annarr. 

Hann hafði klaufir á fótum, ok sitt horn á hvárum vanga, ok váru þau hvöss sem spjótsoddar.

Sigrgarðr lagði til bardaga við hans menn med jafnmörgum skipum. 

Knútr spurði hverr þar gjörði svá gildan atróðr. 

Sigrgarðr segir til sín. 

“Várkunn er þat” segir Knútr “þótt þú vilir fjár afla, þó muntu víða þurfa til at drepa áðr skríðr í þat skarð sem meykonungrinn hefr eytt af þér í Tartaría fyrir linleika sakir karlmennsku þinnar, ok er slíkt skömm mikil at opinbera þar skamm sína sem honum má mestr hljóðr at verða.” 

“Litlu þætti mér þat varða,” segir hann, “ef ek yrði þér karlmaðr.” 

“Nær muntu ganga verða,” segir Knútr. 

Sigrgarðr segir at þess skuli ei lengi bíða.