En hann kvað seint vilja frá hefja, “ok uggir mik at ei sé allt logit frá slægðum konu þessarar.”

“Því skylum vér þá ei taka hana með harðri hendi?” segja þeir.

“Ekki sýnist mér þat ráðligt,” segir hann, “þvíat hon hefr lið miklu meira enn vér. Mun hon ok ei kalla þetta sína skuld þvíat hon mun þikjast leggja sik fullvel til við mik en þrísvar hefir orðit allt forðum. Skal prófa til um sinn ef kostr er.”

Sigrgarðr stendr upp ok klæðir sik ok gengr til konungs hallar. Meykonungrinn var þar fyrir ok var í illu skapi. Sigrgarðr gaf henni góðan dag en hon svarar “þikist þú ei fyrna djarfr at þú gengr fyrir augu mér svá mikinn dáraskap sem þú hefir gjört mér. Hefi ek látit drepa menn fyrir minna, ok hefr mér illa umvælst, forsmáð margan dándimann, en tekið nú þann í móti, sem ek veit fyrir víst at öngva karlmanns náttúru hefr ok mér má aldrei at manni verða. Hefi ek hvílt hjá honum tvær nætr, ok mun ek öngvar eiga jafn daufligar, eðr hvar er nú komin kvennsemin sú sem frá þér er sögð? Kemr mér þat í hug at þetta mun valda óvinsældum þínum þeim sem þú hefir af konunum, þó at þær hafi ei þorat upp at kveða. En ek mun ei óeinarðast við slíkt, svá mikit sem i húfi er. Þætti mér einkisvert ef ek mætti annan mann fá, en þat meira at nóttleiða þín vefst mér fyrir fótum svá ek má ei öðrum giptast.”

Þá svarar Sigrgarðr. “Bætr liggja til alls,” segir hann.

“Svei því öllu sem öngu er nýtt,” segir hon, “ok legg framm í stað hvað sem þú vilt oss bæta fyrir vára svívirðing.”

“Frú,” segir hann, “allt vil ek til vinna yðars vinskapar en hér kemr þat fram sem víða er talat at vanséð sé heimskum við öllum þínum brögðum.”

================ And the above text divided by sentences ================

En hann kvað seint vilja frá hefja, “ok uggir mik at ei sé allt logit frá slægðum konu þessarar.”

“Því skylum vér þá ei taka hana með harðri hendi?” segja þeir.

“Ekki sýnist mér þat ráðligt,” segir hann, “þvíat hon hefr lið miklu meira enn vér. 

Mun hon ok ei kalla þetta sína skuld þvíat hon mun þikjast leggja sik fullvel til við mik en þrísvar hefir orðit allt forðum. 

Skal prófa til um sinn ef kostr er.”

Sigrgarðr stendr upp ok klæðir sik ok gengr til konungs hallar. 

Meykonungrinn var þar fyrir ok var í illu skapi. 

Sigrgarðr gaf henni góðan dag en hon svarar “þikist þú ei fyrna djarfr at þú gengr fyrir augu mér svá mikinn dáraskap sem þú hefir gjört mér. 

Hefi ek látit drepa menn fyrir minna, ok hefr mér illa umvælst, forsmáð margan dándimann, en tekið nú þann í móti, sem ek veit fyrir víst at öngva karlmanns náttúru hefr ok mér má aldrei at manni verða. 

Hefi ek hvílt hjá honum tvær nætr, ok mun ek öngvar eiga jafn daufligar, eðr hvar er nú komin kvennsemin sú sem frá þér er sögð? 

Kemr mér þat í hug at þetta mun valda óvinsældum þínum þeim sem þú hefir af konunum, þó at þær hafi ei þorat upp at kveða. 

En ek mun ei óeinarðast við slíkt, svá mikit sem i húfi er. 

Þætti mér einkisvert ef ek mætti annan mann fá, en þat meira at nóttleiða þín vefst mér fyrir fótum svá ek má ei öðrum giptast.”

Þá svarar Sigrgarðr. 

“Bætr liggja til alls,” segir hann.

“Svei því öllu sem öngu er nýtt,” segir hon, “ok legg framm í stað hvað sem þú vilt oss bæta fyrir vára svívirðing.”

“Frú,” segir hann, “allt vil ek til vinna yðars vinskapar en hér kemr þat fram sem víða er talat at vanséð sé heimskum við öllum þínum brögðum.”