Hún tók nú um göndulinn á honum ok strauk um ok mælti: "Þetta er fimligr foli ok þó mjök rétt hálsaðr."

"Ekki er vel komit fyrir hann höfðinu," sagði hann, "en hann kringir betr makkanum, þá hann hefir drukkit."

"Sjá nú fyrir öllu," segir hún.

"Ligg þú sem gleiðust," kvað hann, "ok haf sem kyrrast."

Hann brynnir nú folanum heldr ótæpiliga, svá at hann var allr á kafi. Bóndadóttur varð mjök dátt við þetta, svá at hún gat varla talat. "Muntu ekki drekkja folanum?" sagði hún.

"Svá skal hann hafa sem hann þolir mest," sagði hann, "því at hann er mér oft óstýrinn fyrir þat hann fær ekki at drekka sem hann beiðist."

Hann er nú at, sem honum líkar, ok hvílist síðan. Bóndadóttir undrast nú, hvaðan væta sjá mun komin, sem hún hefir í klofinu, því at allr beðrinn lék í einu lauðri undir henni.

Hún mælti: "Mun ekki þat mega vera, at folinn þinn hafi drukkit meira en honum hefir gott gert ok hafi hann ælt upp meira en hann hefir drukkit?"

"Veldr honum nú eitthvat," kvað hann, "því at hann er svá linr sem lunga."

"Hann mun vera ölsjúkr," sagði hún, "sem aðrir drykkjumenn."

"Þat er víst," kvað hann. Þau skemmta sér nú sem þeim líkar, ok var bóndadóttir ýmist ofan á eða undir, ok sagðist hún aldri hafa riðit hæggengara fola en þessum.

Ok eftir margan gamanleik spyrr hún, hvat manni hann sé, en hann segir til it sanna ok spurði á móti, hvat þar væri títt í landinu. Hún segir, at þat væri nú nýjast, at þeir bræðr Hrærekr ok Siggeirr höfðu nát Hleiði konungssystur, en drepit Hring konung í Gautlandi, - "ok svá eru þeir nú frægir orðnir af för þessi, at engir þykkja nú þeim líkir í Austrvegi, ok hefir konungr gefit systur sína Siggeir, ok er þat þó á móti hennar vilja, ok á nú brúðlaupit at vera innan þriggja nátta.

================ And the above passage divided by sentences ================

Hún tók nú um göndulinn á honum ok strauk um ok mælti: "Þetta er fimligr foli ok þó mjök rétt hálsaðr."

"Ekki er vel komit fyrir hann höfðinu," sagði hann, "en hann kringir betr makkanum, þá hann hefir drukkit."

"Sjá nú fyrir öllu," segir hún.

"Ligg þú sem gleiðust," kvað hann, "ok haf sem kyrrast."

Hann brynnir nú folanum heldr ótæpiliga, svá at hann var allr á kafi. 

Bóndadóttur varð mjök dátt við þetta, svá at hún gat varla talat. 

"Muntu ekki drekkja folanum?" sagði hún.

"Svá skal hann hafa sem hann þolir mest," sagði hann, "því at hann er mér oft óstýrinn fyrir þat hann fær ekki at drekka sem hann beiðist."

Hann er nú at, sem honum líkar, ok hvílist síðan. 

Bóndadóttir undrast nú, hvaðan væta sjá mun komin, sem hún hefir í klofinu, því at allr beðrinn lék í einu lauðri undir henni.

Hún mælti: "Mun ekki þat mega vera, at folinn þinn hafi drukkit meira en honum hefir gott gert ok hafi hann ælt upp meira en hann hefir drukkit?"

"Veldr honum nú eitthvat," kvað hann, "því at hann er svá linr sem lunga."

"Hann mun vera ölsjúkr," sagði hún, "sem aðrir drykkjumenn."

"Þat er víst," kvað hann. 

Þau skemmta sér nú sem þeim líkar, ok var bóndadóttir ýmist ofan á eða undir, ok sagðist hún aldri hafa riðit hæggengara fola en þessum.

Ok eftir margan gamanleik spyrr hún, hvat manni hann sé, en hann segir til it sanna ok spurði á móti, hvat þar væri títt í landinu. 

Hún segir, at þat væri nú nýjast, at þeir bræðr Hrærekr ok Siggeirr höfðu nát Hleiði konungssystur, en drepit Hring konung í Gautlandi, - "ok svá eru þeir nú frægir orðnir af för þessi, at engir þykkja nú þeim líkir í Austrvegi, ok hefir konungr gefit systur sína Siggeir, ok er þat þó á móti hennar vilja, ok á nú brúðlaupit at vera innan þriggja nátta.