Konungr bauð honum grið, ok lögðu margir þar vel til, en Herrauðr segist eigi grið vilja þiggja, nema Bósi hafi bæði lífs grið ok lima, en konungr sagði þess enga ván. Herrauðr sagðist þess manns bani skyldu verða, sem réði lífláti Bósa, ok eigi konungi hlífa heldr en öðrum. Konungr segir þá, at þar færi eigi illa, at sá hefði brek, er beiðist. Var konungr þá svá reiðr, at eigi mátti orðum við hann koma, ok bað leiða Herrauð aftr í myrkvastofuna ok skyldi þá báða drepa um morguninn, því at konungr vildi eigi annat, ok þótti nú flestum óvænliga horfa.

Þetta kveld kom Busla kerling at máli við Þvara karl ok spurði, hvárt hann ætlaði ekki at bjóða fé fyrir son sinn, en hann sagðist eigi vilja ausa út fé sínu ok sagðist vita, at hann gæti eigi keypt þeim manni líf, sem deyja skyldi ok feigr væri, ok spurði, hvar nú væri komit töfrum hennar, at hún veitti eigi Bósa nokkut lið, en hún sagði sér eigi mega göngumannligar fara en honum.

Þetta kveld it sama kom Busla í þat herbergi, sem Hringr konungr svaf í, ok hóf upp bæn þá, er síðar er kölluð Buslubæn, ok hefir hún víðfræg orðit síðan, ok eru þar í mörg orð ok ill, þau sem kristnum mönnum er þarfleysa í munn at hafa, en þó er þetta upphaf á henni:

"Hér liggr Hringr konungr,

hilmir Gauta,

einráðastr

allra manna;

ætlar þú son þinn

sjálfr at myrða,

Þau munu fádæmi

fréttast víða.

Heyr þú bæn Buslu,

brátt mun hún sungin,

svá at heyrast skal

um heim allan,

ok óþörf öllum,

þeim sem á heyra,

en þeim þó fjándligust,

sem ek vil fortala.

Villist vættir,

verði ódæmi,

hristist hamrar,

heimr sturlist,

versni veðrátta,

verði ódæmi,

nema þú, Hringr konungr,

Herrauð friðir

ok honum Bósa

bjargir veitir.

================ And the above passage divided by sentences/lines ================

Konungr bauð honum grið, ok lögðu margir þar vel til, en Herrauðr segist eigi grið vilja þiggja, nema Bósi hafi bæði lífs grið ok lima, en konungr sagði þess enga ván. 

Herrauðr sagðist þess manns bani skyldu verða, sem réði lífláti Bósa, ok eigi konungi hlífa heldr en öðrum. 

Konungr segir þá, at þar færi eigi illa, at sá hefði brek, er beiðist. 

Var konungr þá svá reiðr, at eigi mátti orðum við hann koma, ok bað leiða Herrauð aftr í myrkvastofuna ok skyldi þá báða drepa um morguninn, því at konungr vildi eigi annat, ok þótti nú flestum óvænliga horfa.

Þetta kveld kom Busla kerling at máli við Þvara karl ok spurði, hvárt hann ætlaði ekki at bjóða fé fyrir son sinn, en hann sagðist eigi vilja ausa út fé sínu ok sagðist vita, at hann gæti eigi keypt þeim manni líf, sem deyja skyldi ok feigr væri, ok spurði, hvar nú væri komit töfrum hennar, at hún veitti eigi Bósa nokkut lið, en hún sagði sér eigi mega göngumannligar fara en honum.

Þetta kveld it sama kom Busla í þat herbergi, sem Hringr konungr svaf í, ok hóf upp bæn þá, er síðar er kölluð Buslubæn, ok hefir hún víðfræg orðit síðan, ok eru þar í mörg orð ok ill, þau sem kristnum mönnum er þarfleysa í munn at hafa, en þó er þetta upphaf á henni:

"Hér liggr Hringr konungr,

hilmir Gauta,

einráðastr

allra manna;

ætlar þú son þinn

sjálfr at myrða,

Þau munu fádæmi

fréttast víða.

Heyr þú bæn Buslu,

brátt mun hún sungin,

svá at heyrast skal

um heim allan,

ok óþörf öllum,

þeim sem á heyra,

en þeim þó fjándligust,

sem ek vil fortala.

Villist vættir,

verði ódæmi,

hristist hamrar,

heimr sturlist,

versni veðrátta,

verði ódæmi,

nema þú, Hringr konungr,

Herrauð friðir

ok honum Bósa

bjargir veitir.