Þá mælti Mörður: "Nú er hér mál til búið sem þér beiddust. Vil eg nú biðja
þig Þorgeir skorargeir að þú komir til mín er þú ríður til þings og ríðum
við þá báðir saman með hvorntveggja flokkinn og höldum okkur sem best saman
því að flokkur minn skal þegar búinn til öndverðs þings og skal eg yður í
öllum hlutum trúr vera."
Þeir tóku því öllu vel og var þetta bundið svardögum að engi skyldi við
annan skilja fyrr en Kári vildi og hver þeirra skyldi leggja sitt líf við
annars líf. Skildu þeir nú með vináttu og mæltu mót með sér á þingi.
Reið þá Þorgeir austur aftur en Kári reið vestur yfir ár þar til er hann kom
í Tungu til Ásgríms. Ásgrímur tók við honum ágæta vel. Kári sagði Ásgrími
alla ráðagerð Gissurar hvíta og málatilbúnaðinn.
"Slíks var mér að honum von," segir Ásgrímur, "að honum mundi vel fara enda
hefir hann það nú sýnt."
"Ásgrímur mælti: "Hvað spyrðu austan frá Flosa?"
Kári svarar: "Hann fór allt austur í Vopnafjörð og hafa nálega allir
höfðingjar heitið honum liðveislu og alþingisreið. Þeir vænta sér og liðs af
Reykdælum og Ljósvetningum og Öxfirðingum."
Þeir töluðu þar margt um. Líða nú stundir allt framan til alþingis.
Þórhallur Ásgrímsson tók fótarmein svo mikið að fóturinn fyrir ofan ökkla
var svo digur og þrútinn sem konulær og mátti hann ekki ganga nema við staf.
Hann var mikill maður vexti og rammur að afli, dökkur á hár og svo á
skinnslit, vel orðstilltur og þó skapbráður. Hann var hinn þriðji maður
mestur lögmaður á Íslandi.
Nú kemur að því að er menn skyldu heiman ríða til þings.
Ásgrímur mælti til Kára: "Þú skalt ríða til öndverðs þings og tjalda búðir
vorar og með þér Þórhallur son minn því að þú munt best og hóglegast með
hann fara er hann er fótlami en vér munum hans mest þurfa á þessu þingi. Með
ykkur skulu ríða tuttugu menn aðrir."