Við því bili reis Hrafn upp, því at hann mátti eigi sofa, ok gekk út. Ok er hann lauk upp hurðunni, sá hann, at menn váru komnir í virkit með vápnum. Hrafn lauk aftr hurðunni ok skaut loku fyrir ok gekk inn ok sagði, at menn váru komnir mjök margir í virkit með vápnum, — "ok hafið þér eigi vel vörð haldit í nótt." 

   Nú risu menn upp hvatliga ok vápnuðú sik. 

   Þeir Þorvarðr viðuðu þegar fyrir dyrr allar ok lögðu eld í þekjuna víða. 

   Þá er menn Hrafns váru komnir í klæði sín, þá gengu þeir til dura, ok spurði Hrafn, hverr fyrir eldinum réði, en honum var sagt, at þeir réði fyrir, er kveikti, en Þorvaldr væri höfðingi þeira. 

   Hrafn spurði, ef Þorvaldr vildi nökkurar sættir af þeim taka, kvað hann ráða skyldu sjálfan fyrir, ef hann gæfi bænum frið, en þeim öllum grið, er þar váru fyrir með honum.

   Menn Þorvalds kváðu Hrafn ok hans menn ómakligan sætta. 

   Þorvaldr svarar engu, en menn hans höfðu mörg heimslig orð um þetta mál. 

   Hrafn spurði, hvar Þorvaldr væri eða hví hann svari engu. Hrafn segir, at hann kveðst at Þorvaldi bezt vænta, "því at ek þykkjumst af honum góðs eins makligr." 

   Þorvaldr svarar engu. 

   Þá mælti Hrafn við prest sinn, þann er Valdi hét, ok klerka þá, er með honum váru, at þeir skyldu syngja óttusöng, ok Hrafn söng með þeim óttusönginn, en menn hans, þeir er ólærðir váru, vörðu húsin með vatni ok sýru, slíkt er þeir máttu at gera. Svá höfðu þeir Þorvaldr óvart komit, at engi pati hafði farit af ferð þeira. Þetta sannar Guðmundr skáld:

[Option A]

   Óþokki þreifsk ekka

   andærligum blandinn.

   Fjón greri ljótlig ljóna,

   liðak fátt of þat miðlum.

   Beittr vas bragna sættir,

   brandél þrifusk, vélum.

   Stóð, þanns stýrði lýðum,

   stolaherr skörung errinn.

[Option B]

   Óþokki þreifsk blandinn andærligum ekka. 

   Ljótlig fjón greri miðlum ljóna. 

   Liðak fátt of þat. 

   Bragna sættir vas beittr vélum. 

   Brandél þrifusk. 

   Stolaherr stóð errinn skörung, þanns stýrði lýðum.

[Option C]

   Óvild magnaðist, blandin fjandsamlegri beiskju. 

   Ljótt hatur óx meðal manna. 

   Eg tala fátt um það. 

   Sættir manna var beittur svikum. 

   Bardagar mögnuðust. 

   Leyniher kom að óvörum hinum hrausta skörungi, sem hafði forráð manna.

Þá er lokit var óttusöng, gerðist mikill reykr í húsunum. Eldi sóttu þeir bæinn, en eigi með vápnum. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Við því bili reis Hrafn upp, því at hann mátti eigi sofa, ok gekk út. 

Ok er hann lauk upp hurðunni, sá hann, at menn váru komnir í virkit með vápnum. 

Hrafn lauk aftr hurðunni ok skaut loku fyrir ok gekk inn ok sagði, at menn váru komnir mjök margir í virkit með vápnum, — "ok hafið þér eigi vel vörð haldit í nótt." 

Nú risu menn upp hvatliga ok vápnuðú sik. 

Þeir Þorvarðr viðuðu þegar fyrir dyrr allar ok lögðu eld í þekjuna víða. 

Þá er menn Hrafns váru komnir í klæði sín, þá gengu þeir til dura, ok spurði Hrafn, hverr fyrir eldinum réði, en honum var sagt, at þeir réði fyrir, er kveikti, en Þorvaldr væri höfðingi þeira. 

Hrafn spurði, ef Þorvaldr vildi nökkurar sættir af þeim taka, kvað hann ráða skyldu sjálfan fyrir, ef hann gæfi bænum frið, en þeim öllum grið, er þar váru fyrir með honum.

Menn Þorvalds kváðu Hrafn ok hans menn ómakligan sætta. 

Þorvaldr svarar engu, en menn hans höfðu mörg heimslig orð um þetta mál. 

Hrafn spurði, hvar Þorvaldr væri eða hví hann svari engu. 

Hrafn segir, at hann kveðst at Þorvaldi bezt vænta, "því at ek þykkjumst af honum góðs eins makligr." 

Þorvaldr svarar engu. 

Þá mælti Hrafn við prest sinn, þann er Valdi hét, ok klerka þá, er með honum váru, at þeir skyldu syngja óttusöng, ok Hrafn söng með þeim óttusönginn, en menn hans, þeir er ólærðir váru, vörðu húsin með vatni ok sýru, slíkt er þeir máttu at gera. 

Svá höfðu þeir Þorvaldr óvart komit, at engi pati hafði farit af ferð þeira. 

Þetta sannar Guðmundr skáld:

[Option A]

   Óþokki þreifsk ekka

   andærligum blandinn.

   Fjón greri ljótlig ljóna,

   liðak fátt of þat miðlum.

   Beittr vas bragna sættir,

   brandél þrifusk, vélum.

   Stóð, þanns stýrði lýðum,

   stolaherr skörung errinn.

[Option B]

   Óþokki þreifsk blandinn andærligum ekka. 

   Ljótlig fjón greri miðlum ljóna. 

   Liðak fátt of þat. 

   Bragna sættir vas beittr vélum. 

   Brandél þrifusk. 

   Stolaherr stóð errinn skörung, þanns stýrði lýðum.

[Option C]

   Óvild magnaðist, blandin fjandsamlegri beiskju. 

   Ljótt hatur óx meðal manna. 

   Eg tala fátt um það. 

   Sættir manna var beittur svikum. 

   Bardagar mögnuðust. 

   Leyniher kom að óvörum hinum hrausta skörungi, sem hafði forráð manna.

Þá er lokit var óttusöng, gerðist mikill reykr í húsunum. 

Eldi sóttu þeir bæinn, en eigi með vápnum.