Þeir fóru Glámuheiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir kómu ofan í fjörðinn til byggða, þá bundu þeir alla menn á bæjum, þar sem þeir kómu, at engi væri njósn borin fyrir þeim til Eyrar, en þeim, er í böndum váru, þótti þung sín ævi, en börn grétu, er bundin váru, en mæðr eða feðr máttu eigi duga þeim, þar er allir váru bundnir. 

   Á einum bæ, þar er menn váru bundnir, hétu þeir á Þorlák byskup til þess, at þeir skyldi lausir verða. Þeir hétu söngum. Ok er þeir höfðu fest heitit, þá spruttu bönd af einum þeira, ok leysti sá alla, ok síðan fóru þeir á bæi, er menn váru bundnir, ok leystu menn ór böndum. 

   Hrafn var vanr at láta vaka yfir bæ sínum ok halda vörðu, en þat kveld, er þeir Þorvaldr höfðu komit af heiðinni, spurði Hrafn heimamenn sína, hvárt þeir vildi eigi halda vörð, en þeir svöruðu ok kváðu eigi mundu þurfa vörð at halda, er fjúk var úti, sögðu ok, at eigi mundu menn gera til þeira um langaföstu. 

   Hrafn sagði: "Þat þykkir mér ráð, at haldinn sé vörðr í nótt." 

   Þangat til hafði vörðr haldinn verit hverja nótt, en þá nótt var eigi vörðr haldinn, er þeir Þorvaldr kómu. 

   Þá er Hrafn var kominn í rekkju, mátti hann eigi sofna. Hann mælti við mann, þann er Steingrímr hét, at hann skyldi kveða Andreasdrápu. Hann kvað drápuna, ok eftir hvert erendi talaði Hrafn margt um þá atburði, er gerzt höfðu í písl Andreas postula. 

   Þá nótt dreymdi Tómas prest Þórarinsson, at hann þóttist sjá písl Andreas postula. Þat sama dreymdi hann alla nóttina, jafnan er hann sofnaði. 

   Þá nótt kom Þorvaldr á Eyri. Ok er þeir kómu at virkinu, þá settu þeir mann þann, er Bárðr hét, á skjöld ok lyftu skildinum upp á spjótaoddum á virkit. Síðan tók hann til við lás duranna ok renndi frá slánum, þeim er váru á virkishurðunni, ok lauk upp virkinu. Þá gekk Þorvaldr í virkit ok förunautar hans. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Þeir fóru Glámuheiði til Arnarfjarðar. 

Ok er þeir kómu ofan í fjörðinn til byggða, þá bundu þeir alla menn á bæjum, þar sem þeir kómu, at engi væri njósn borin fyrir þeim til Eyrar, en þeim, er í böndum váru, þótti þung sín ævi, en börn grétu, er bundin váru, en mæðr eða feðr máttu eigi duga þeim, þar er allir váru bundnir. 

Á einum bæ, þar er menn váru bundnir, hétu þeir á Þorlák byskup til þess, at þeir skyldi lausir verða. 

Þeir hétu söngum. 

Ok er þeir höfðu fest heitit, þá spruttu bönd af einum þeira, ok leysti sá alla, ok síðan fóru þeir á bæi, er menn váru bundnir, ok leystu menn ór böndum. 

Hrafn var vanr at láta vaka yfir bæ sínum ok halda vörðu, en þat kveld, er þeir Þorvaldr höfðu komit af heiðinni, spurði Hrafn heimamenn sína, hvárt þeir vildi eigi halda vörð, en þeir svöruðu ok kváðu eigi mundu þurfa vörð at halda, er fjúk var úti, sögðu ok, at eigi mundu menn gera til þeira um langaföstu. 

Hrafn sagði: "Þat þykkir mér ráð, at haldinn sé vörðr í nótt." 

Þangat til hafði vörðr haldinn verit hverja nótt, en þá nótt var eigi vörðr haldinn, er þeir Þorvaldr kómu. 

Þá er Hrafn var kominn í rekkju, mátti hann eigi sofna. 

Hann mælti við mann, þann er Steingrímr hét, at hann skyldi kveða Andreasdrápu. 

Hann kvað drápuna, ok eftir hvert erendi talaði Hrafn margt um þá atburði, er gerzt höfðu í písl Andreas postula. 

Þá nótt dreymdi Tómas prest Þórarinsson, at hann þóttist sjá písl Andreas postula. 

Þat sama dreymdi hann alla nóttina, jafnan er hann sofnaði. 

Þá nótt kom Þorvaldr á Eyri. 

Ok er þeir kómu at virkinu, þá settu þeir mann þann, er Bárðr hét, á skjöld ok lyftu skildinum upp á spjótaoddum á virkit. 

Síðan tók hann til við lás duranna ok renndi frá slánum, þeim er váru á virkishurðunni, ok lauk upp virkinu. 

Þá gekk Þorvaldr í virkit ok förunautar hans.