Ok er Hrafn hafði eigi lengi heima verit, þá fór hann í Vatnsfjörð at heimboði Þorvalds ok þá af honum stóðhross góð. Þeir mæltu þá enn af nýju til vinfengis með sér. Nökkuru síðar fór Þorvaldr á Eyri at heimboði Hrafns ok þá af honum góðar gjafir, ok var þá vinfengi þeira ít bezta.

12. Frá hvalreka ok frá Víga-Hauki ok Lofti.

Í Selárdal kom reyðarhvalr góðr ok mikill á land þat, er Ragnheiðr átti. Ok er Þorvaldr frá þat, fór hann í Selárdal ok bað Ragnheiði, at hon skyldi selja honum nökkurar vættir hvals, en Ragneiðr lét hann hafa tólf vættir hvals ok mælti, at hann skyldi gjalda henni jafnmikinn hval síðar, þá er ræki á fjörur hans. Fyrir þann hval galt Þorvaldr aldri síðan. 

   Ok er hann fór á brott ór Selárdal með hvalinn, gisti hann í Lokinhömrum, ok er hann var þar um nótt, þá var stolinn í brott sumr hvalrinn. Sá stuldr reyndist á hendr þingmanni Hrafns, þeim er bjó á Sléttanesi. 

   Ok er Hrafn varð þess varr, varð hann skjótr til ok bauð honum at gjalda fyrir þingmann sinn slíkt fé sem Þorvaldr vildi gert hafa fyrir hvaltökuna. En Þorvaldr vildi eigi þiggja at Hrafni fébætr. 

   Ok litlu síðar fór Þorvaldr ok rænti þann mann, er tekit hafði hvalinn, ok þaðan af tók Þorvaldr at ganga á hendr þingmönnum Hrafns at öðru hváru. 

   Maðr hét Haukr, er kallaðr var Víga-Haukr, sonr Orms Fornasonar. Hann var norðlenzkr at ætt. Hann kvángaðist vestr á Rauðasand ok fekk Hallberu, dóttur Markúss Gíslasonar, ok fór þangat vistfari til Lofts. 

   Þá er Gísli Markússon var fulltíða at aldri, þá beiddi hann Loft at gjalda fé þau, er hann hafði at varðveita, er þeir Markússynir áttu, ok Loftr galt féin af hendi, svá sem Gísli beiddi, bæði lönd ok lausa aura.  

================ And the above passage divided by sentences ================

Ok er Hrafn hafði eigi lengi heima verit, þá fór hann í Vatnsfjörð at heimboði Þorvalds ok þá af honum stóðhross góð. 

Þeir mæltu þá enn af nýju til vinfengis með sér. 

Nökkuru síðar fór Þorvaldr á Eyri at heimboði Hrafns ok þá af honum góðar gjafir, ok var þá vinfengi þeira ít bezta.

12. Frá hvalreka ok frá Víga-Hauki ok Lofti.

Í Selárdal kom reyðarhvalr góðr ok mikill á land þat, er Ragnheiðr átti. 

Ok er Þorvaldr frá þat, fór hann í Selárdal ok bað Ragnheiði, at hon skyldi selja honum nökkurar vættir hvals, en Ragneiðr lét hann hafa tólf vættir hvals ok mælti, at hann skyldi gjalda henni jafnmikinn hval síðar, þá er ræki á fjörur hans. 

Fyrir þann hval galt Þorvaldr aldri síðan. 

Ok er hann fór á brott ór Selárdal með hvalinn, gisti hann í Lokinhömrum, ok er hann var þar um nótt, þá var stolinn í brott sumr hvalrinn. 

Sá stuldr reyndist á hendr þingmanni Hrafns, þeim er bjó á Sléttanesi. 

Ok er Hrafn varð þess varr, varð hann skjótr til ok bauð honum at gjalda fyrir þingmann sinn slíkt fé sem Þorvaldr vildi gert hafa fyrir hvaltökuna. 

En Þorvaldr vildi eigi þiggja at Hrafni fébætr. 

Ok litlu síðar fór Þorvaldr ok rænti þann mann, er tekit hafði hvalinn, ok þaðan af tók Þorvaldr at ganga á hendr þingmönnum Hrafns at öðru hváru. 

Maðr hét Haukr, er kallaðr var Víga-Haukr, sonr Orms Fornasonar. 

Hann var norðlenzkr at ætt. 

Hann kvángaðist vestr á Rauðasand ok fekk Hallberu, dóttur Markúss Gíslasonar, ok fór þangat vistfari til Lofts. 

Þá er Gísli Markússon var fulltíða at aldri, þá beiddi hann Loft at gjalda fé þau, er hann hafði at varðveita, er þeir Markússynir áttu, ok Loftr galt féin af hendi, svá sem Gísli beiddi, bæði lönd ok lausa aura.