Þessi orð Ragnheiðar sýnast mönnum verit hafa af mikilli forspá, af þeim atburðum, er síðan gerðust með þeim Hrafni ok Þorvaldi. 

   Þorvaldr var með Hrafni nökkura vetr, ok eftir þat fýstist Þorvaldr at fara af landi. Þá fekk Hrafn Þorvaldi vöru nökkura, vistir ok vatnkeruld ok húðfat ok reykjuklæði ok alklæðnað ok tók honum fari á skipi þvi, er uppi stóð í Dögurðarnesi. 

   Þórðr Snorrason átti bú gott ok gagnauðigt í Vatnsfirði, svá at hann var hvers manns gagn, þess er til sótti. En fyrir því at hallæri var á landi hér, þá fór Þórðr á várum til fiskjar með mikit skip ok húskarla sína í Bolungarvík, af því at hann þóttist þá fleirum mönnum gagn gera. 

   Þat vár, er Þorvaldr var ráðinn til utanferðar, var Þórðr róinn á fiski, ok gerði at þeim vánt veðr, svá at þeir gátu nauðiliga land tekit. Þórðr var ern maðr ok kappsfullr ok liðgóðr at öllu. Ok er þeir kómu at landi, þá var Þórðr þreyttr af mæði ok þyrstr þeim munum meir en förunautar hans, sem hann hafði liðbetri verit ok miðr hlíft sér. Ok er hann kom at landi, þá drakk hann ór læk nökkurum, ok er hann hafði drukkit, þá kenndi hann sér sóttar, ok sú sótt leiddi hann til bana. Þórðr var mörgum mönnum harmdauði fyrir vinsældar sakir hans ok drengskapar. 

   Ok er Þorvaldr frá andlát Þórðar, þá seldi hann goðorð ok mannaforráð, þat er Þórðr hafði átt, í hendr Hrafni, meðan hann væri utan. Ok síðan fór hann í brott af landi ok var utan einn vetr. Ok er hann kom heim út hingat, kvángaðist hann ok fekk þeirar konu, er Kolfinna hét. Hon var dóttir Einars Þorgilssonar ok Salbjargar Ketilsdóttur. Ok síðan gerði hann bú í Vatnsfirði ok tók þá við goðorði sínu.

================ And the above passage divided by sentences ================

Þessi orð Ragnheiðar sýnast mönnum verit hafa af mikilli forspá, af þeim atburðum, er síðan gerðust með þeim Hrafni ok Þorvaldi. 

Þorvaldr var með Hrafni nökkura vetr, ok eftir þat fýstist Þorvaldr at fara af landi. 

Þá fekk Hrafn Þorvaldi vöru nökkura, vistir ok vatnkeruld ok húðfat ok reykjuklæði ok alklæðnað ok tók honum fari á skipi þvi, er uppi stóð í Dögurðarnesi. 

Þórðr Snorrason átti bú gott ok gagnauðigt í Vatnsfirði, svá at hann var hvers manns gagn, þess er til sótti. 

En fyrir því at hallæri var á landi hér, þá fór Þórðr á várum til fiskjar með mikit skip ok húskarla sína í Bolungarvík, af því at hann þóttist þá fleirum mönnum gagn gera. 

Þat vár, er Þorvaldr var ráðinn til utanferðar, var Þórðr róinn á fiski, ok gerði at þeim vánt veðr, svá at þeir gátu nauðiliga land tekit. 

Þórðr var ern maðr ok kappsfullr ok liðgóðr at öllu. 

Ok er þeir kómu at landi, þá var Þórðr þreyttr af mæði ok þyrstr þeim munum meir en förunautar hans, sem hann hafði liðbetri verit ok miðr hlíft sér. 

Ok er hann kom at landi, þá drakk hann ór læk nökkurum, ok er hann hafði drukkit, þá kenndi hann sér sóttar, ok sú sótt leiddi hann til bana. 

Þórðr var mörgum mönnum harmdauði fyrir vinsældar sakir hans ok drengskapar. 

Ok er Þorvaldr frá andlát Þórðar, þá seldi hann goðorð ok mannaforráð, þat er Þórðr hafði átt, í hendr Hrafni, meðan hann væri utan. 

Ok síðan fór hann í brott af landi ok var utan einn vetr. 

Ok er hann kom heim út hingat, kvángaðist hann ok fekk þeirar konu, er Kolfinna hét. 

Hon var dóttir Einars Þorgilssonar ok Salbjargar Ketilsdóttur. 

Ok síðan gerði hann bú í Vatnsfirði ok tók þá við goðorði sínu.