Stígandi neytti þá íþróttar sinnar, ok var lengi í framkrókum með þeim áðr enn hann gat náð henni. Vildi hon þá bæði bíta ok berja. En hann gjörði henni orkumun svá at hon gat hvárki gjört. Komu þeir nú til þeira Knútr ok Hörðr. Ok sáði Knútr yfir hana úr posa kerlingar. Fell hon þá niðr sem dauð væri.

Síðan tóku þeir tal með sér hversu þeir skulu með fara. Ok kom þeim þat ásamt at sá skyldi fyrst heim koma er fyrst fór heiman. Fara nú síðan þott þeir væri stirðir af sárum ok kreistingum er tröllin höfðu þeim veitt. En þá er þeir komu þar sem vegir þeira skildust, þá skildu þeir flokka sína þvíat úr sinni átt átti hverr þeira at koma. En þat ætlaði meykonungrinn at þeir mundu eigi fundist hafa.

Svá er sagt at Stígandi kom fyrst heim ok var þá sól í landsuðri er hann kom. Meykonungrinn var þá í nýklæddr. Stígandi rak svínin inn í skíðgarðinn þar sem meykonungrinn var fyrir. Hann kvaddi eigi meykonunginn, en kastaði inni mögru gyltinni niðr fyrir fætr henni. Ok bað hana at hyggja hvárt at ómeidd væri. hon sagði at hann hefði mannliga efnt sína sendiferð. “Hefir þú fram lagit slíkt sem þú hefr meðferðar?” Hann tók höfuðit Hjálms úr serk sér ok snaraði fyrir brjóst henni. Menn gripu til vopna. Hon bað þá kyrra vera. “Eigi skal þessa hefna.” Stígandi sá at hreyfðist gyltan in magra. Meykongurinn hljóp þá at ok greip í burstina ok snaraði til Stígandi, en hann greip við ok sneri í burtu. Sáu menn þá at þar lá kona fögr sem hamrinn hafði verit. Meykonungrinn lét næra hana. Stígandi brenndi svínshaminn.

En litlu síðar kom Hörðr með hrossin ok kastaði flókafolaldinu fyrir fætr henni ok bað hana at hyggja hvárt nökkut væri af hans völdum meitt. Hon sagðist þat eigi sjá en spurði hvat hann vissi til Knúts. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Stígandi neytti þá íþróttar sinnar, ok var lengi í framkrókum með þeim áðr enn hann gat náð henni. 

Vildi hon þá bæði bíta ok berja. 

En hann gjörði henni orkumun svá at hon gat hvárki gjört. 

Komu þeir nú til þeira Knútr ok Hörðr. 

Ok sáði Knútr yfir hana úr posa kerlingar. 

Fell hon þá niðr sem dauð væri.

Síðan tóku þeir tal með sér hversu þeir skulu með fara. 

Ok kom þeim þat ásamt at sá skyldi fyrst heim koma er fyrst fór heiman. 

Fara nú síðan þott þeir væri stirðir af sárum ok kreistingum er tröllin höfðu þeim veitt. 

En þá er þeir komu þar sem vegir þeira skildust, þá skildu þeir flokka sína þvíat úr sinni átt átti hverr þeira at koma. 

En þat ætlaði meykonungrinn at þeir mundu eigi fundist hafa.

Svá er sagt at Stígandi kom fyrst heim ok var þá sól í landsuðri er hann kom. 

Meykonungrinn var þá í nýklæddr. 

Stígandi rak svínin inn í skíðgarðinn þar sem meykonungrinn var fyrir. 

Hann kvaddi eigi meykonunginn, en kastaði inni mögru gyltinni niðr fyrir fætr henni. 

Ok bað hana at hyggja hvárt at ómeidd væri. 

hon sagði at hann hefði mannliga efnt sína sendiferð. 

“Hefir þú fram lagit slíkt sem þú hefr meðferðar?” 

Hann tók höfuðit Hjálms úr serk sér ok snaraði fyrir brjóst henni. 

Menn gripu til vopna. 

Hon bað þá kyrra vera. 

“Eigi skal þessa hefna.” 

Stígandi sá at hreyfðist gyltan in magra. 

Meykongurinn hljóp þá at ok greip í burstina ok snaraði til Stígandi, en hann greip við ok sneri í burtu. 

Sáu menn þá at þar lá kona fögr sem hamrinn hafði verit. 

Meykonungrinn lét næra hana. 

Stígandi brenndi svínshaminn.

En litlu síðar kom Hörðr með hrossin ok kastaði flókafolaldinu fyrir fætr henni ok bað hana at hyggja hvárt nökkut væri af hans völdum meitt. 

Hon sagðist þat eigi sjá en spurði hvat hann vissi til Knúts.