Einn göltr var stærstr af svínunum. Hann sótti mest at Stíganda. Hjálmr lagði spjóti til Stígandi ok var þat allt í einu at göltrinn greip í kálfan á honum. Þá fell Stígandi ok dró göltrinn hann ofan fyrir holinn. Þeystust þá öll tröllin út úr holnum ok létu öll heimsliga. Í þessu kom Knútr fram úr skóginum með nauta flokkinn. Sneri hann þá at tröllunum ok lét hann þá ganga kylfuna. Hjálmr sneri þá at honum ok lagði til hans. Þá var við mörgu at sjá. Stígandi var þá á fætr kominn. Hljóp hann þá at baki Hjálmi ok krækti sviðunni fram yfir hann ok kom í augat ok kipti honum at sér. En kesjan kom í rist Knúti. Ok hljóp niðr í gegnum í jörðina ok var þat sár mikit. Hann lagði þá kylfuna á nasir Hjálmi ok brotnaði þá allr haussinn, ok varð þat hans bani.

Svínin sóttu at Stíganda. En hann var svá vakr á skóm sínum at þau gátu honum eigi náð. Hann krækti at sér tröllin ok kipti þeim undir höggin. En Knútr veitti þeim skjótan dauða. Þá var sól í suðri er þeir höfðu drepit tröllin öll. Ok váru þeir þá bæði stirðir ok móðir. Dreifðu þeir þá yfir svínin moldu þeirri er í var posa kerlingar. Ok váru þau þá þegar hogvær.

Síðan bjuggust þeir til ferðar. Gyltan in magra var svá mögur at hon gat eigi gengit ok varð þeim trafali at henni. Ok tók Stígandi hana ok bar hana á baki sér. Svínin váru mjök bagræk. Ok bað Knútr þá at Stígandi skyldi fara seinna eptir á með svínin—“En ek mun flýta mér í móts við Hörð fóstbróður minn.”

15

Nú er at segja frá Hörð. Þá er þeir Knútr skildust gekk hann til hellis dyranna. Þar váru inni sextigir trölla. Eigi vildi Hörðr glettast við þau á meðan þau sváfu. Litlu síðar sá hann ganga mann fram úr skóginum.

================ And the above passage divided by sentences ================

Einn göltr var stærstr af svínunum. 

Hann sótti mest at Stíganda. 

Hjálmr lagði spjóti til Stígandi ok var þat allt í einu at göltrinn greip í kálfan á honum. 

Þá fell Stígandi ok dró göltrinn hann ofan fyrir holinn. 

Þeystust þá öll tröllin út úr holnum ok létu öll heimsliga. 

Í þessu kom Knútr fram úr skóginum með nauta flokkinn. 

Sneri hann þá at tröllunum ok lét hann þá ganga kylfuna. 

Hjálmr sneri þá at honum ok lagði til hans. 

Þá var við mörgu at sjá. 

Stígandi var þá á fætr kominn. 

Hljóp hann þá at baki Hjálmi ok krækti sviðunni fram yfir hann ok kom í augat ok kipti honum at sér. 

En kesjan kom í rist Knúti. 

Ok hljóp niðr í gegnum í jörðina ok var þat sár mikit. 

Hann lagði þá kylfuna á nasir Hjálmi ok brotnaði þá allr haussinn, ok varð þat hans bani.

Svínin sóttu at Stíganda. 

En hann var svá vakr á skóm sínum at þau gátu honum eigi náð. 

Hann krækti at sér tröllin ok kipti þeim undir höggin. 

En Knútr veitti þeim skjótan dauða. 

Þá var sól í suðri er þeir höfðu drepit tröllin öll. 

Ok váru þeir þá bæði stirðir ok móðir. 

Dreifðu þeir þá yfir svínin moldu þeirri er í var posa kerlingar. 

Ok váru þau þá þegar hogvær.

Síðan bjuggust þeir til ferðar. 

Gyltan in magra var svá mögur at hon gat eigi gengit ok varð þeim trafali at henni. 

Ok tók Stígandi hana ok bar hana á baki sér. 

Svínin váru mjök bagræk. 

Ok bað Knútr þá at Stígandi skyldi fara seinna eptir á með svínin—“En ek mun flýta mér í móts við Hörð fóstbróður minn.”

15

Nú er at segja frá Hörð. 

Þá er þeir Knútr skildust gekk hann til hellis dyranna. 

Þar váru inni sextigir trölla. 

Eigi vildi Hörðr glettast við þau á meðan þau sváfu. 

Litlu síðar sá hann ganga mann fram úr skóginum.