“Þá snýst lagliga um,” segir hon, “ef þú vilt koma á mig skömm þinni. Legg nú fram drekann þann góða sem þér hingað stýrðuð, ok mun ek þá ei mein gjöra yðr ok yðrum mönnum.”

“Vel mun okkr þat semja, frú,” segir hann.

“Ekki vil ek deila yðr frá mat,” segir hon, “en í minni mun þetta haft vera, ok er tími til borðs herra.”

Chapter 6

Sigrgarðr gengr nú til borðs ok er bæði rjóðr ok reiðr af þeim svívirðingarorðum sem meykonungrinn hafði valit honum á allra manna færi, en þó skipaði hann sínum mönnum at færa drekann í þær hafnir er drottningin vildi.

Litlu síðar mælti drottning við Sigrgarð: “Því ertu svá hljóðr, herra?” segir hon. “Eðr leikr þér aptr mundr at drekanum?”

“Lítils þiki mér hann verðr,” segir hann, “enn meira þiki mér vert at missa yðvarn vinskap.”

“Ei þiki mér þat mín skuld,” segir hon, “ok munu ei margar leggja sik betr upp, ok sæl þættumst ek ef mætti þín njóta, en ef svá mætti verða at þetta væri lagit á þik þá mætti þik hér síðr um kunna.”

“Ekki veit ek þess ván,” segir hann, “en allr þikjumst ek annarr maðr síðan ek kom hér. Gjör nú svá vel at þér látið vera sleitnalaust ef þú mátt nökkuru umráða.”

“Ok enn ertu svá dulinn at þér,” segir hon, “at þú vilt auka þinn ósóma? Þá máttu freista enn eina nótt ef þú vilt.”

Hann lét sér þat vel líka, ok tekr nú at gleðjast ok svá bæði þau.

Líðr nú á daginn, ok er nú slíkt í fyrra lagi til sængr gengit. Sigrgarðr gengr í kastala konungsdóttur, ok liggr hon þar ok breiðir móti honum faðminn. Hann stígr nú upp í sængina, ok jafnskjótt sem hann þar kemr þá grípr hann í burtu koddann undan höfðinu á sér ok áklæðit af sænginni, ok slítr niðr fortjaldit frá sænginni. Snýst síðan at brúðinni vakrt ok fimliga, en hon hefr hendr við honum.

================ And the above passage divided by sentences ================

“Þá snýst lagliga um,” segir hon, “ef þú vilt koma á mig skömm þinni. 

Legg nú fram drekann þann góða sem þér hingað stýrðuð, ok mun ek þá ei mein gjöra yðr ok yðrum mönnum.”

“Vel mun okkr þat semja, frú,” segir hann.

“Ekki vil ek deila yðr frá mat,” segir hon, “en í minni mun þetta haft vera, ok er tími til borðs herra.”

Chapter 6

Sigrgarðr gengr nú til borðs ok er bæði rjóðr ok reiðr af þeim svívirðingarorðum sem meykonungrinn hafði valit honum á allra manna færi, en þó skipaði hann sínum mönnum at færa drekann í þær hafnir er drottningin vildi.

Litlu síðar mælti drottning við Sigrgarð: “Því ertu svá hljóðr, herra?” segir hon. 

“Eðr leikr þér aptr mundr at drekanum?”

“Lítils þiki mér hann verðr,” segir hann, “enn meira þiki mér vert at missa yðvarn vinskap.”

“Ei þiki mér þat mín skuld,” segir hon, “ok munu ei margar leggja sik betr upp, ok sæl þættumst ek ef mætti þín njóta, en ef svá mætti verða at þetta væri lagit á þik þá mætti þik hér síðr um kunna.”

“Ekki veit ek þess ván,” segir hann, “en allr þikjumst ek annarr maðr síðan ek kom hér. 

Gjör nú svá vel at þér látið vera sleitnalaust ef þú mátt nökkuru umráða.”

“Ok enn ertu svá dulinn at þér,” segir hon, “at þú vilt auka þinn ósóma? Þá máttu freista enn eina nótt ef þú vilt.”

Hann lét sér þat vel líka, ok tekr nú at gleðjast ok svá bæði þau.

Líðr nú á daginn, ok er nú slíkt í fyrra lagi til sængr gengit. 

Sigrgarðr gengr í kastala konungsdóttur, ok liggr hon þar ok breiðir móti honum faðminn. 

Hann stígr nú upp í sængina, ok jafnskjótt sem hann þar kemr þá grípr hann í burtu koddann undan höfðinu á sér ok áklæðit af sænginni, ok slítr niðr fortjaldit frá sænginni. 

Snýst síðan at brúðinni vakrt ok fimliga, en hon hefr hendr við honum.