En hon svarar, “víst hugða ek til meira um, ok þó hefi ek þat heyrt talat, at drukknum manni kynni margt til handa at bera þat at hann væri ei jafnrar náttúru sem þá er hann væri ódrukkinn, ok má þetta snart bætast ef þér er nökkur náttúra sköput, ok mun ek ei gefa þér þetta at skuld fyrst at sinni, en svá mun mér fara sem öðrum, at ek mun slíka luti ei þola lengi orðalaust.”

Líðr dagr þessi ok er jungfrúin in blíðasta. Hon minntist opt við Sigrgarð um daginn, ok á meðal annarra hluta mælti hon svá til hans, “með hverju viltu yfir bæta þá ginning sem þú gjörðir mér í nótt? Þikjumst ek sæmda verð fyrir þat at ek þegi yfir skömm þinni. Þætti mér verða mega at þér yrði þetta optar þó at ek vágaði enn til við þik.”

“Eigi veit ek þann hlut,” segir hann, “at mér muni þikja þér ofgóðr.”

“Skjöld ok sverð sá ek hanga hjá merki yðru. Þat váru góðir gripir. Þat skulu þér láta fylgja merkinu.”

Hann svarar, “Þessir hlutir eru í þínu valdi sem allir aðrir þeir sem ek á, þegar et okkart samþikki verðr.” Sigrgarðr segist þat gjarna vilja. Tóku þau nú at gleðjast ok allir aðrir.

Líðr nú þessi dagr til kvölds, ok því næst koma þau til sinnar sængr, ok varast Sigrgarðr ofdrykkju, en þegar er hann kom í sæng þá bað hann sinn smásvein fá sér at drekka. Hann drakk til frúnni en hon drakk gjarna með honum ok fell svefnhöfgi á hana. Sigrgarðr bað þá alla menn í burtu ganga en hann hallaði sér á koddann. En þennan jungfrúinnar breiddi á klæðin upp yfir þau. Þegar fell svefn á Sigrgarð ok sváfu þau bæði til dags.

Jungfrúin vaknaði þegar er haninn gól. Tekr snart til fata ok klæðir sig, en Sigrgarðr svaf þangat til at hans menn komu inn í herbergit, ok fréttu eptir hversu honum hefði sofist.

================ And the above passage divided by sentences ================

En hon svarar, “víst hugða ek til meira um, ok þó hefi ek þat heyrt talat, at drukknum manni kynni margt til handa at bera þat at hann væri ei jafnrar náttúru sem þá er hann væri ódrukkinn, ok má þetta snart bætast ef þér er nökkur náttúra sköput, ok mun ek ei gefa þér þetta at skuld fyrst at sinni, en svá mun mér fara sem öðrum, at ek mun slíka luti ei þola lengi orðalaust.”

Líðr dagr þessi ok er jungfrúin in blíðasta. 

Hon minntist opt við Sigrgarð um daginn, ok á meðal annarra hluta mælti hon svá til hans, “með hverju viltu yfir bæta þá ginning sem þú gjörðir mér í nótt? Þikjumst ek sæmda verð fyrir þat at ek þegi yfir skömm þinni.

 Þætti mér verða mega at þér yrði þetta optar þó at ek vágaði enn til við þik.”

“Eigi veit ek þann hlut,” segir hann, “at mér muni þikja þér ofgóðr.”

“Skjöld ok sverð sá ek hanga hjá merki yðru. 

Þat váru góðir gripir. Þat skulu þér láta fylgja merkinu.”

Hann svarar, “Þessir hlutir eru í þínu valdi sem allir aðrir þeir sem ek á, þegar et okkart samþikki verðr.” 

Sigrgarðr segist þat gjarna vilja. 

Tóku þau nú at gleðjast ok allir aðrir.

Líðr nú þessi dagr til kvölds, ok því næst koma þau til sinnar sængr, ok varast Sigrgarðr ofdrykkju, en þegar er hann kom í sæng þá bað hann sinn smásvein fá sér at drekka. 

Hann drakk til frúnni en hon drakk gjarna með honum ok fell svefnhöfgi á hana. 

Sigrgarðr bað þá alla menn í burtu ganga en hann hallaði sér á koddann. 

En þennan jungfrúinnar breiddi á klæðin upp yfir þau. 

Þegar fell svefn á Sigrgarð ok sváfu þau bæði til dags.

Jungfrúin vaknaði þegar er haninn gól. 

Tekr snart til fata ok klæðir sig, en Sigrgarðr svaf þangat til at hans menn komu inn í herbergit, ok fréttu eptir hversu honum hefði sofist.