Sigrgarði þikir vel á horfast ok verðr þetta þeira samkeypi. Fara nú í launkossar en jungfrúinnar orð eru svá fögr sem þau væri ór rauðu gulli gjör öll, ok var mjög áminnandi, at allir skyldu vera sem glaðastir ok gleðja Sigrgarð ok hans menn, ok segist ætla þenna mann sér til unnasta, en þeir menn sem kunnigt var hennar skaplyndi grunaði nökkut hvárt hennar gleði mundi góðu reifa. En mönnum Sigrgarðs þótti vel á horfast ok váru inir glöðustu, ok leið svá dagrinn til kvölds. Var þá mönnum Sigrgarðs fylgt at sofa, með sæmiligum umbúningi. En hann sjálfr var leiddr í kastala konungsdóttur.

Þótti honum þar gott um at sjást. Sæng stóð þar tjölduð með purpura ok guðvef. Stólpar allir váru sem á gull sæi, en svá fögr sem sængin var, þá var sú þó enn fegri sem í lá. Því hugði Sigrgarðr gott til sín, ok stígr upp í sængina. Jungfrúin var in blíðasta, ok tekr eina gullskál, ok spyrr hvárt hann vill drekka fyrr eðr síðar, en hann biðr hana fyrr drekka. Hon gjörir svá, en áðr enn hon hafði af drukkit þá hafði Sigrgarðr hallast at hægindum ok var þá svefn á honum, en síðan gengu menn í burt, en þau lágu þar um nóttina. Ei vaknaði Sigrgarðr fyrr enn jungfrúin var klædd ok í burt gengin. Váru hans menn þar innkomnir ok spurðu hversu honum hefði sofist um nóttina, en hann segist nógu fast sofit hafa. Síðan klæddist hann ok gekk til hallar. Meykonungrinn var þar fyrir.

Meykonungrinn tók í hönd Sigrgarði, ok leiddi hann í hásæti ok bað hann vera glaðan. Síðan settist hon niðr hjá honum ok tóku menn til drykkju, ok var jungfrúin in glaðasta. Síðan tekr hon eina gullskál. Drekkr hon til Sigrgarði ok mælti svá: “Því ertu ei glaðr?” segir hon.

“Frú,” segir hann, “mik uggir at yðr þiki ek litla gleði hafa sýnt yðr á þessi nótt.”

================ And the above passage divided by sentences ================

Sigrgarði þikir vel á horfast ok verðr þetta þeira samkeypi. 

Fara nú í launkossar en jungfrúinnar orð eru svá fögr sem þau væri ór rauðu gulli gjör öll, ok var mjög áminnandi, at allir skyldu vera sem glaðastir ok gleðja Sigrgarð ok hans menn, ok segist ætla þenna mann sér til unnasta, en þeir menn sem kunnigt var hennar skaplyndi grunaði nökkut hvárt hennar gleði mundi góðu reifa. 

En mönnum Sigrgarðs þótti vel á horfast ok váru inir glöðustu, ok leið svá dagrinn til kvölds. 

Var þá mönnum Sigrgarðs fylgt at sofa, með sæmiligum umbúningi. 

En hann sjálfr var leiddr í kastala konungsdóttur.

Þótti honum þar gott um at sjást. 

Sæng stóð þar tjölduð með purpura ok guðvef. 

Stólpar allir váru sem á gull sæi, en svá fögr sem sængin var, þá var sú þó enn fegri sem í lá. 

Því hugði Sigrgarðr gott til sín, ok stígr upp í sængina. 

Jungfrúin var in blíðasta, ok tekr eina gullskál, ok spyrr hvárt hann vill drekka fyrr eðr síðar, en hann biðr hana fyrr drekka. 

Hon gjörir svá, en áðr enn hon hafði af drukkit þá hafði Sigrgarðr hallast at hægindum ok var þá svefn á honum, en síðan gengu menn í burt, en þau lágu þar um nóttina. 

Ei vaknaði Sigrgarðr fyrr enn jungfrúin var klædd ok í burt gengin. 

Váru hans menn þar innkomnir ok spurðu hversu honum hefði sofist um nóttina, en hann segist nógu fast sofit hafa. 

Síðan klæddist hann ok gekk til hallar. 

Meykonungrinn var þar fyrir.

Meykonungrinn tók í hönd Sigrgarði, ok leiddi hann í hásæti ok bað hann vera glaðan. 

Síðan settist hon niðr hjá honum ok tóku menn til drykkju, ok var jungfrúin in glaðasta. 

Síðan tekr hon eina gullskál. 

Drekkr hon til Sigrgarði ok mælti svá: “Því ertu ei glaðr?” segir hon.

“Frú,” segir hann, “mik uggir at yðr þiki ek litla gleði hafa sýnt yðr á þessi nótt.”