Hann hafði hjá sér sverðit Helganaut ok skjöld sinn, ok er þat nú fyrst hér eftir, at Galti leggr spjóti sínu í gegnum annan fylgjara Hrana, svo at hann féll dauðr niðr.

Þá mælti Hrani: "Saklauss var þessi við þik, ok réðstu nú á lægsta garð, en efar þik at gangs á móts við mik."

Galti mælti: "Slíka för muntu fara sem fylgjari þinn."

Ok í því hleypr hann at Hrana ok leggr í skjöldinn með spjótinu, en Hrani bar af sér ok varð eigi sárr. Þá höggr Hrani til Galta í skjöldinn ok klauf hann. Fekk hann ok sár á lærit. Nú eggjar hann menn sína at sækja at Hrana. Þjóta þeir nú í ákafa allir ok sækja at Hrana. Drepr hann þar nú fjóra af þeim, en Galti hopar undan.

Þá mælti Hrani: "Nær máttu nú gangs verða, ef þú hyggr at hefna bróður þíns á mér, ok er þér ekki sæmd í at eggja aðra, en þora hvergi sjálfr nærri at koma."

Þá sagði Galti til manna sinna: "Sækjum nú allir í senn at honum ok látum eigi spyrjast þá skömm, at undan snúi jafnmargir menn einum manni."

Var nú sá inn annarr förunautr Hrana ok svo fallinn. Nú hamast Hróaldr, hleypr at Hrana ok höggr í skjöld hans. Þat högg skaðaði skjöldinn lítit, en Hrana ekkert. Hrani hjó á móti, en Galti hopaði undan, ok í því hjó Kári, einn fylgdarmaðr hans, til Hrana. Þat högg lenti á sverðinu, svo þat féll ór hendi Hrana, en eigi særðist hann. En með því hann var mjök fimr ok handheppinn, náði hann sverðinu upp aftr ok hjó til Kára á handlegginn, svo af fór, ok kom saxit á lærit, svo hann féll. Nú sækja hinir at honum allir í senn, en hann verst vel ok drengiliga. Drepr hann nú enn tvo af þeim, ok í því bili hleypr hann at Galta ok hjó í höfuð honum ok klauf hann í herðar niðr.