Síðan reið Þóroddur heim.

17. kafli

Það var einn dag að Oddur segir að eigi mundi illa fallið að hafa nokkurar landsnytjar af Örnólfsdal "þar er aðrir menn hafa sest á eigur mínar að röngu."

Konur sögðu það til liggja, "gerist fé harðla nytlétt og mun þá miklu betur mjólka ef svo er breytt."

"Þá skal þangað fénu halda," sagði Oddur, "því að þar eru hagar góðir."

Þá sagði Þóroddur: "Eg mun bjóðast til að fylgja fénu og mun þá óágengilegra þykja."

Oddur segist það gjarna vilja og fara þeir nú með fénu. Og er þeir eru langt komnir segir Þóroddur að þeir skulu þangað halda fénu að þeir fá versta haga og skermsl eru mest.

Nú líður nóttin af hendi og reka þeir heim féið um morguninn. Og er konur hafa mjólkað þá kveða þær aldrei jafnilla nýst hafa sem þá og er þessa eigi oftar freistað. Líða nú svo stundir fram.

Það var einn morgun snemma að Oddur kemur að máli við Þórodd son sinn: "Þú skalt fara ofan í sveit og safna mönnum og vil eg nú reka menn af eignum vorum en Torfi skal fara upp um Hálsa og gera þeim í kunnleika um þenna fund. Vér skulum hittast við Steinsvað."

Þeir gera nú svo, safna liði. Fá þeir Þóroddur níu tigi manna, ríða síðan til vaðsins. Þeir Þóroddur koma fyrri til vaðsins.

Hann biður þá ríða fyrir "en eg vil bíða föður míns."

Og er þeir koma að garði í Örnólfsdal er Gunnar að gera hlass.

Nú ræðir sveinn um er var með Gunnari: "Menn fara að bænum eigi allfáir saman."

"Já," sagði Gunnar, "svo er það" og gengur heim til bæjarins og tók boga því að hann skaut allra manna best af honum og er þar helst til jafnað er var Gunnar að Hlíðarenda.

Hann hafði þá húsað vel bæinn en gluggur var á útihurðinni svo að inn mátti rétta og út höfuð sitt. Hann stóð við hurðina með bogann.