Blund-Ketill svarar: "Þar sem vér berum eigi verra mál til en Oddur þá kann vera að oss falli það létt."

Nú líður nóttin en þegar um morguninn snemma lætur Blund-Ketill safna hrossum úr haga og er þá búin ferðin og rekur Hersteinn hundrað hrossa í móti kaupmönnum og þurfti einkis á bú að biðja. Hann kemur út þangað og sagði Erni tillag föður síns. Örn kvaðst gjarna þenna kost þiggja vilja en kvaðst þó hyggja að þeir feðgar mundu fá óvináttu annarra manna fyrir þetta. Hersteinn kvað þá eigi verða farið að því.

Örn mælti: "Þá skulu hásetar mínir flytja sig í önnur héruð og er þó ærið í ábyrgð þó að vér séum eigi allir í einu héraði."

Hersteinn flytur nú Örn heim með sér og varning hans og skilst eigi fyrr við en allir kaupmenn eru í brottu og búið um skip og öllu til skila komið. Blund-Ketill tekur afar vel við Erni. Sat hann þar í góðum fagnaði.

Komu nú tíðindi þessi fyrir Odd hvað Blund-Ketill hefir ráðs tekið og tala menn nú um að hann hafi sýnt sig í mótgangi við hann.

Oddur svarar: "Kalla má það svo en þar er sá maður er bæði er vinsæll og kappsamur. Þó vil eg enn vera láta svo búið."

Og er nú enn kyrrt.


4. kafli

Sumar þetta var lítill grasvöxtur og eigi góður fyrir því að lítt þornaði og varð alllítil heybjörg manna.

Blund-Ketill mælti um haustið við landseta sína og segir að hann vildi heyleigur hafa á öllum löndum sínum: "Eigum vér mart fé ganganda en hey fást lítil. Eg vil og ráða fyrir hversu miklu slátrað er í haust á hverju búi allra minna landseta og mun þá vel hlýða."

Nú líður sumar og kemur vetur og er snemma nauðamikill norður um Hlíðina en viðbúningur lítill. Fellur mönnum þungt. Fer svo fram um jól. Og er þorri kemur þá ekur hart að mönnum og eru margir þá upp tefldir.