Guðrún mælti: "Sjá mun hann þenna krók."
Snorri svarar: "Sjá mun hann víst eigi því að Þorgils er meir reyndur að
ákafa en vitsmunum. Ger þenna máldaga við fárra manna vitni. Lát hjá vera
Halldór fóstbróður hans en eigi Örnólf því að hann er vitrari og kenn mér ef
eigi dugir."
Eftir þetta skilja þau Guðrún talið og bað hvort þeirra annað vel fara. Reið
Snorri heim en Guðrún í Þykkvaskóg. Um myrgininn eftir ríður Guðrún úr
Þykkvaskógi og synir hennar með henni. Og er þau ríða út eftir Skógarströnd
sjá þau að menn ríða eftir þeim. Þeir ríða hvatan og koma skjótt eftir og
var þar Þorgils Hölluson. Fagna þar hvorir öðrum vel og sæmilega, ríða nú
öll saman um daginn út til Helgafells.
60. kafli - Enn af Guðrúnu
Fám nóttum síðar en Guðrún hafði heim komið heimti hún sonu sína til máls
við sig í laukagarð sinn. En er þeir koma þar sjá þeir að þar voru breidd
niður línklæði, skyrta og línbrækur. Þau voru blóðug mjög.
Þá mælti Guðrún: "Þessi sömu klæði er þið sjáið hér frýja ykkur föðurhefnda.
Nú mun eg ekki hafa hér um mörg orð því að ekki er von að þið skipist af
framhvöt orða ef þið íhugið ekki við slíkar bendingar og áminningar."
Þeim bræðrum brá mjög við þetta er Guðrún mælti en svöruðu þó á þá leið að
þeir hafa verið ungir til hefnda að leita og forystulausir, kváðust hvorki
kunna ráð gera fyrir sér né öðrum "og muna mættum við hvað við höfum látið."
Guðrún kvaðst ætla að þeir mundu meir hugsa um hestavíg eða leika.
Eftir þetta gengu þeir í brott.
Um nóttina eftir máttu þeir bræður eigi sofa. Þorgils varð þess var og
spurði hvað þeim væri. Þeir segja honum allt tal þeirra mæðgina og það með
að þeir mega eigi bera lengur harm sinn og frýju móður sinnar.
"Viljum vér til hefnda leita," sagði Bolli, "og höfum við bræður nú þann
þroska að menn munu mjög á leita við okkur ef við hefjum eigi handa."