Smalamaður Bolla fór að fé snemma um morguninn uppi í hlíðinni. Hann sá
mennina í skóginum og svo hrossin er bundin voru. Hann grunar að þetta muni
eigi vera friðmenn er svo leynilega fóru. Hann stefnir þegar heim hið
gegnsta til selsins og ætlar að segja Bolla komu manna. Halldór var skyggn
maður. Hann sér að maðurinn hleypur ofan úr hlíðinni og stefndi til selsins.
Hann segir förunautum sínum að það mun vera smalamaður Bolla "og mun hafa
séð ferð vora. Skulum vér nú gera í móti honum og láta hann engri njósn koma
til selsins."
Þeir gerðu sem hann mælti fyrir. Án hrísmagi varð þeirra skjótastur og getur
farið sveininn, tekur hann upp og keyrir niður. Það fall varð á þá leið að
hryggurinn brotnaði í sundur í sveininum. Síðan riðu þeir að selinu. Selin
voru tvö, svefnsel og búr. Bolli hafði verið snemma á fótum um morguninn og
skipað til vinnu en lagist þá til svefns er húskarlar fóru í brott.
Þau voru tvö í selinu, Bolli og Guðrún. Þau vöknuðu við dyninn er þeir hlupu
af baki. Heyrðu þau og er þeir ræddu um hver fyrstur skyldi inn ganga í
selið að Bolla. Bolli kenndi mál Halldórs og fleiri þeirra förunauta. Bolli
mælti við Guðrúnu og bað hana ganga úr selinu í brott og segir að sá einn
mundi fundur þeirra verða er henni mundi ekki gaman að verða. Guðrún kvaðst
hyggja að þau ein tíðindi mundu þar verða að hún mundi sjá mega og kvað
Bolla ekki mundu mein að sér þótt hún væri nær honum stödd. Bolli kvaðst
þessu ráða vilja og svo var að Guðrún gekk út úr selinu. Hún gekk ofan fyrir
brekkuna til lækjar þess er þar féll og tók að þvo léreft sín.
Bolli var nú einn í selinu. Hann tók vopn sín, setti hjálm á höfuð sér og
hafði skjöld fyrir sér en sverðið Fótbít í hendi. Enga hafði hann brynju.
Þeir Halldór ræða nú um með sér hversu að skal orka því að engi var fús að
ganga inn í selið.