Ólafur svarar: "Enn vildi eg sem fyrr að þú létir vera og hjá þér líða þetta
vandræði. Mun eg leita eftir þessu í hljóði því að þar til vildi eg allt
vinna að ykkur Bolla skildi eigi á. Er um heilt best að binda frændi," segir
hann.
Kjartan svarar: "Auðvitað er það faðir að þú mundir unna öllum hér af góðs
hlutar. En þó veit eg eigi hvort eg nenni að aka svo höllu fyrir
Laugamönnum."
Þann dag er menn skyldu á brott ríða frá boðinu tekur Kjartan til máls og
segir svo: "Þig kveð eg að þessu Bolli frændi. Þú munt vilja gera til vor
drengilegar héðan í frá en hingað til. Mun eg þetta ekki í hljóðmæli færa
því að það er nú að margra manna viti um hvörf þau er hér hafa orðið er vér
hyggjum að í yðvarn garð hafi runnið. Á hausti er vér veittum veislu í
Hjarðarholti var tekið sverð mitt. Nú kom það aftur en eigi umgerðin. Nú
hefir hér enn horfið sá gripur er fémætur mun þykja. Þó vil eg nú hafa
hvorntveggja."
Þá svarar Bolli: "Eigi erum vér þessa valdir Kjartan er þú berð á oss. Mundi
oss alls annars af þér vara en það að þú mundir oss stuld kenna."
Kjartan segir: "Þá menn hyggjum vér hér í ráðum hafa verið um þetta að þú
mátt bætur á ráða ef þú vilt. Gangið þér þörfum meir á fang við oss. Höfum
vér lengi undan eirt fjandskap yðrum. Skal nú því lýsa að eigi mun svo búið
hlýða."
Þá svarar Guðrún máli hans og mælti: "Þann seyði raufar þú þar Kjartan að
betur væri að eigi ryki. Nú þó að svo sé sem þú segir að þeir menn séu hér
nokkurir er ráð hafi til þess sett að moturinn skyldi hverfa þá virði eg svo
að þeir hafi að sínu gengið. Hafið þér nú það fyrir satt þar um sem yður
líkar hvað af motrinum er orðið. En eigi þykir mér illa þó að svo sé fyrir
honum hagað að Hrefna hafi litla búningsbót af motrinum héðan í frá."
Eftir þetta skilja þau heldur þunglega. Ríða þeir heim Hjarðhyltingar.
Takast nú af heimboðin. Var þó kyrrt að kalla. Ekki spurðist síðan til
motursins. Það höfðu margir menn fyrir satt að Þórólfur hefði brenndan
moturinn í eldi að ráði Guðrúnar systur sinnar.