“Engi vǭpn… en yfrit margar gersimar?” segir Tarkinn ok hóf upp brún, “Ja,
ek ætla at menninir møni gleðjask í því at fyrsta prófit hersins
Dauðastjǫrnu sé svá auðvellilegt, ok møni enn svá auðgask þá. En ef þú
nefnir borg þá, es heldr hermǫnnum þeim es mennina Falfaðins prófaði í raun
ok veru ok heiðri, þá monum vér sigla þagat í staðinn Aldiranborgar.”
En Leia þagði.
“Mér leiðisk þat at spyrja eptir þessu sama máli, ok fyr því es þetta it
síðasta sinn,” segir Tarkinn Stórmofsjarl, “Hvar es ey sú, þar es þeir sem
standa í mot Falfaðni konungi eru vanir at samnask?”
“Á Dantúíney,” segir Leia, “Þeir eru á Dantúíney á Hjaltlandi.”
“Einfald vas þat, Veiðr,” kvað Tarkinn, “Hon talaði jafnvel ǭn píning. Sendu
mennina í land.”
“Hvat?” kvað Leia konungsdóttir.
“Oflega trúmikil ertu, Leia konungsdóttir,” segir Tarkinn, “Sem Aldiranmenn
eru vanir. En Dantúíney es sjaldheyrð ok liggr of fjarri þeim borgum es vér
vildum kúga. En snart monum vér fœra víkingum órum þagat.”
Lýkr nú þessi stefnu, ok eptir liðinn lítinn tíma dreif svá mikill herr á
landit at øngum þóttisk slík ódœmi fyrr sén hafa, ok vas svá mikill gnýr af
vápnagangi ok hestgneggi ok hvellum luðrblæstri at jǫrðin sjǭlf skalf, ok
kleifarnar svǫruðu með hræðilega dvergmála. Þeir stefna þá til
Aldiranborgar, eyða ok brenna ok gøra allt vǭnt es þeir mǭttu, ok drepa bæði
konur ok karla, naut ok sauði, ok þeir svá brenndu at þar stóð etki kot
eptir.