Tók hann þá merkið af stönginni og kom í millum klæða sinna. Litlu síðar var
veginn Ámundi hvíti. Þá var og Sigurður jarl skotinn spjóti í gegnum.

Óspakur hafði gengið um allan fylkingararminn. Hann var orðinn sár mjög en
látið sonu Brjáns báða áður. Sigtryggur konungur flýði fyrir honum. Brast þá
flótti í öllu liðinu.

Þorsteinn Síðu-Hallsson nam staðar þá er allir flýðu aðrir og batt skóþveng
sinn. Þá spurði Kerþjálfaður hví hann rynni eigi. "Því," sagði Þorsteinn,
"að eg tek eigi heim í kveld þar sem eg á heima út á Íslandi."

Kerþjálfaður gaf honum grið.

Hrafn hinn rauði var eltur út á á nokkura. Hann þóttist þar sjá helvítis
kvalar í niðri og þótti honum djöflar vilja draga sig til.

Hrafn mælti þá: "Runnið hefir hundur þinn, Pétur postuli, til Róms tvisvar
og mundi renna hið þriðja sinn ef þú leyfðir."

Þá létu djöflar hann lausan og komst Hrafn yfir ána.

Bróðir sá nú að liðið Brjáns konungs rak flóttann og var fátt manna hjá
skjaldborginni. Hljóp hann þá úr skóginum og rauf alla skjaldborgina og hjó
til konungsins. Sveinninn Taðkur brá upp við hendinni og tók hana af honum
og höfuðið af konunginum en blóðið konungsins kom á handarstúf sveininum og
greri þegar fyrir stúfinn.

Bróðir kallaði þá hátt: "Kunni það maður manni að segja að Bróðir felldi
Brján."

Þá var runnið eftir þeim er flóttann ráku og sagt þeim fallið Brjáns
konungs. Sneru þeir þá aftur þegar Úlfur hræða og Kerþjálfaður. Slógu þeir
þá hring um þá Bróður og felldu að þeim viðu. Var þá Bróðir höndum tekinn.
Úlfur hræða reist á honum kviðinn og leiddi hann um eik og rakti svo úr
honum þarmana og dó hann eigi fyrr en allir voru úr honum raktir. Menn
Bróður voru og allir drepnir.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa