Þorsteinn Eiríksson settist þá upp og mælti: "Hvar er Guðríður?"
Þrjá tíma mælti hann þetta en hún þagði.
Þá mælti hún við Þorstein bónda: "Hvort skal eg svör veita hans máli eða
eigi?"
Hann bað hana eigi svara. Þá gekk Þorsteinn bóndi yfir gólfið og settist á
stólinn en Guðríður sat í knjám honum.
Og þá mælti Þorsteinn bóndi: "Hvað viltu nafni?" segir hann.
Hann svarar er stund leið: "Mér er annt til þess að segja Guðríði forlög sín
til þess að hún kunni þá betur andláti mínu því að eg er kominn til góðra
hvíldarstaða. En það er þér að segja Guðríður að þú munt gift vera íslenskum
manni og munu langar vera samfarir ykkar og mart manna mun frá ykkur koma,
þroskasamt, bjart og ágætt, sætt og ilmað vel. Munuð þið fara af Grænlandi
til Noregs og þaðan til Íslands og gera bú á Íslandi. Þar munuð þið lengi
búa og muntu honum lengur lifa. Þú munt utan fara og ganga suður og koma út
aftur til Íslands til bús þíns og þá mun þar kirkja reist vera og muntu þar
vera og taka nunnuvígslu og þar muntu andast."
Og þá hnígur Þorsteinn aftur og var búið um lík hans og fært til skips.
Þorsteinn bóndi efndi vel við Guðríði allt það er hann hafði heitið. Hann
seldi um vorið jörð sína og kvikfé og fór til skips með Guðríði með allt
sitt, bjó skipið og fékk menn til og fór síðan til Eiríksfjarðar. Voru nú
líkin jörðuð að kirkju.
Guðríður fór til Leifs í Brattahlíð en Þorsteinn svarti gerði bú í
Eiríksfirði og bjó þar meðan hann lifði og þótti vera hinn vaskasti maður.
6.
Það sama sumar kom skip af Noregi til Grænlands. Sá maður hét Þorfinnur
karlsefni er því skipi stýrði. Hann var son Þórðar hesthöfða Snorrasonar,
Þórðarsonar frá Höfða.