Það var siðvenja þeirra Gunnars og Njáls að sinn vetur þá hvor þeirra
heimboð að öðrum og veturgrið fyrir vináttu sakir. Nú átti Gunnar að þiggja
veturgrið að Njáli og fóru þau Hallgerður til Bergþórshvols. Þá voru þau
Helgi eigi heima. Njáll tók vel við þeim Gunnari. Og þá er þau höfðu þar
verið nokkura hríð kom Helgi heim og Þórhalla kona hans.
Þá gekk Bergþóra að pallinum og Þórhalla með henni og mælti Bergþóra til
Hallgerðar: "Þú skalt þoka fyrir konu þessi."
Hún svarar: "Hvergi mun eg þoka því að engi hornkerling vil eg vera."
"Eg skal hér ráða," sagði Bergþóra.
Síðan settist Þórhalla niður.
Bergþóra gekk að borðinu með handlaugar.
Hallgerður tók höndina Begþóru og mælti: "Ekki er þó kosta munur með ykkur
Njáli. Þú hefir kartnagl á hverjum fingri en hann er skegglaus."
"Satt er það," sagði Bergþóra, "en hvortgi okkart gefur það öðru að sök. En
eigi var skegglaus Þorvaldur bóndi þinn og réðst þú þó honum bana."
"Fyrir lítið kemur mér," segir Hallgerður, "að eiga þann mann er vaskastur
er á Íslandi ef þú hefnir eigi þessa Gunnar."
Hann spratt upp og steig fram yfir borðið og mælti: "Heim mun eg fara og er
það maklegast að þú sennir við heimamenn þína en eigi í annarra manna
híbýlum enda á eg Njáli marga sæmd að launa og mun eg ekki vera eggjanarfífl
þitt."
Síðan fóru þau heim.
"Mun þú það Bergþóra," sagði Hallgerður, "að við skulum eigi skildar."
Bergþóra sagði að ekki skyldi hennar hlutur batna við það. Gunnar lagði ekki
til og fór heim til Hlíðarenda og var heima allan þann vetur í gegnum. Líður
nú á sumarið og allt til þings framan.