Þeir fóru nú eptir blóðdrefjunum þangat til sem þeir komu at hömrum nökkurum. Þeir váru brattir ok hávir ok svá sléttir at eigi mátti klífa. Þeir báðu Stíganda forvitnast á fjallit. Hann rann upp bergit ok kastaði þá skónum ofan til þeira ok renna þeir báðir bergit á skónum. Síðan ganga þeir um fjallit. En er þeir höfðu lengi geingit fundu þeir dal einn fyrir sér. Þar váru sléttirvellir. Þar sjá þeir níu tigi hrossa, ok var þar með einn hestr furðuliga fagr ok grár at lit. Eitt flókafolald sá þeir. Þat var at öllu skripiligt. Hrossin öll lömdu þat ok óþægðu. Hestrinn lagði þat í eineltu. Þótti þeim gaman at horfa á þetta.
Þeir sáu helli stóran. Þá mælti Knútr: “Hér muntu Hörðr eptir dveljast þó at mér þiki mikit fyrir at skilja við þik. En nú er tími svá stuttr at vantækt er á hvárt vér náum heim stefnudeginum, þó at oss beri eigi til tafa. En geym þú hellisdyr þessar þangat til sem ek kem aptr, því at þar liggr líf várt allra við ef nökkut tröll kemst út ór hellinum.” Síðan skilja þeir.
Fara þeir Stígandi ok Knútr í burtu þangat til sem þeir koma at hólum nökkurum. Þar sjá þeir svín mörg, ok váru þau þá komin í svefn. Eina gyltu sáu þeir liggja undir hamri einum. Hana sugu tveir grísir. Hon var svá mögr at hon gat varla risit. En þegar at aðrir grísir fóru frá henni þá fóru aðrir til hennar at sjúga hana. Knútr gekk at háli einum ok mælti til Stíganda: “Hér munt þú eptir verða, ok bíða mín þangat til at þrjár sólir eru af himni. En ef ek kem þá eigi aptr þá þarf eigi mín at vænta. En ekki skaltu við svínin eiga fyrr enn úr kulit er um mína komu. Ok muntu þó ærit eiga at vinna.
================ And the above passage divided by sentences ================
Þeir fóru nú eptir blóðdrefjunum þangat til sem þeir komu at hömrum nökkurum.
Þeir váru brattir ok hávir ok svá sléttir at eigi mátti klífa.
Þeir báðu Stíganda forvitnast á fjallit.
Hann rann upp bergit ok kastaði þá skónum ofan til þeira ok renna þeir báðir bergit á skónum.
Síðan ganga þeir um fjallit.
En er þeir höfðu lengi geingit fundu þeir dal einn fyrir sér.
Þar váru sléttirvellir.
Þar sjá þeir níu tigi hrossa, ok var þar með einn hestr furðuliga fagr ok grár at lit.
Eitt flókafolald sá þeir.
Þat var at öllu skripiligt.
Hrossin öll lömdu þat ok óþægðu.
Hestrinn lagði þat í eineltu.
Þótti þeim gaman at horfa á þetta.
Þeir sáu helli stóran.
Þá mælti Knútr: “Hér muntu Hörðr eptir dveljast þó at mér þiki mikit fyrir at skilja við þik.
En nú er tími svá stuttr at vantækt er á hvárt vér náum heim stefnudeginum, þó at oss beri eigi til tafa.
En geym þú hellisdyr þessar þangat til sem ek kem aptr, því at þar liggr líf várt allra við ef nökkut tröll kemst út ór hellinum.”
Síðan skilja þeir.
Fara þeir Stígandi ok Knútr í burtu þangat til sem þeir koma at hólum nökkurum.
Þar sjá þeir svín mörg, ok váru þau þá komin í svefn.
Eina gyltu sáu þeir liggja undir hamri einum.
Hana sugu tveir grísir.
Hon var svá mögr at hon gat varla risit.
En þegar at aðrir grísir fóru frá henni þá fóru aðrir til hennar at sjúga hana.
Knútr gekk at háli einum ok mælti til Stíganda: “Hér munt þú eptir verða, ok bíða mín þangat til at þrjár sólir eru af himni.
En ef ek kem þá eigi aptr þá þarf eigi mín at vænta.
En ekki skaltu við svínin eiga fyrr enn úr kulit er um mína komu.
Ok muntu þó ærit eiga at vinna.