Brestr þá upp þilit at baki þeim. Koma þar fram tólf þrælar. Þeir höfðu sviga í höndum ok járnsvipur. Létu síðan ganga á honum, en hann var í línklæðum einum, ok markaði því skjótt fyrir hverju höggi, en hann hafði ekki at verjast með nema knefana. Náði hann þá einum at fótunum, ok þar með drap hann þrjá, en sá þóttist þó illa leikinn sem hann helt á.

En því næst kváðu við lúðrar, ok var þá upp slegin hurðin. Váru þar þá komnir menn drottningar með alvæpni, ok sóttu þegar at honum. Hann greip til þess sem fyrstr gekk ok náði í hjálminn ok snaraði þann úr hálsliðunum. Hann sló annan með hjálminum til bana. Fekk hann þá sverð hans. Síðan ruddi hann sér götu til dyranna. Hafði hann þá drepit þrítugra manna. Var hann þá ákafliga móðr. Fengit hafði hann þá fimmtán sár.

Váru þar þá komnir menn hans ok urðu fegnir er þeir fundu hann með lífi. Var þá sótt at þeim öllu megin, en þeir létu hefjast undan, ok er komust svá til skipa sinna. Sigrgarðr var þá óvígr en meykonungrinn hafði dregið saman svá mikinn her, at þeir náðu hvergi landgöngu. Sigldi Sigrgarðr þá heim til Garðaríkis, ok segir sínar ei sléttar. Faðir hans segir honum slíks þaðan ván.

7.

Nú bað Sigrgarðr föður sinn at fá sér lið at hefna sinnar svívirðingar, en konungr segir at honum væri ei sínir menn svá falir at hann vildi vága þeim undir tröllskap hennar. Kvað hitt ráðligra at vinna með djúpsettum ráðum, “þvíat hon er ósigrandi, ok ætla margir at henni muni ei sjálfrátt um.”

Sigrgarðr hugsar nú sitt ráð.

Jónas hét maðr. Hann var ríkastr maðr í öllum austrveg. Hann átti dýrri gripi enn aðrir menn, ok var hann af því víðfrægr um allan austrveg. Hann átti klæði þat at leið í lopti, af náttúrusteinum þeim sem þar váru í fólgnir, ok rúnastöfum þeim sem þar váru í saumaðir, ef þeir væri réttiliga lesnir.

================ And the above text divided by sentences ================

Brestr þá upp þilit at baki þeim. 

Koma þar fram tólf þrælar. 

Þeir höfðu sviga í höndum ok járnsvipur. 

Létu síðan ganga á honum, en hann var í línklæðum einum, ok markaði því skjótt fyrir hverju höggi, en hann hafði ekki at verjast með nema knefana. 

Náði hann þá einum at fótunum, ok þar með drap hann þrjá, en sá þóttist þó illa leikinn sem hann helt á.

En því næst kváðu við lúðrar, ok var þá upp slegin hurðin. 

Váru þar þá komnir menn drottningar með alvæpni, ok sóttu þegar at honum. 

Hann greip til þess sem fyrstr gekk ok náði í hjálminn ok snaraði þann úr hálsliðunum. 

Hann sló annan með hjálminum til bana. 

Fekk hann þá sverð hans. 

Síðan ruddi hann sér götu til dyranna. 

Hafði hann þá drepit þrítugra manna. 

Var hann þá ákafliga móðr. 

Fengit hafði hann þá fimmtán sár.

Váru þar þá komnir menn hans ok urðu fegnir er þeir fundu hann með lífi. 

Var þá sótt at þeim öllu megin, en þeir létu hefjast undan, ok er komust svá til skipa sinna. 

Sigrgarðr var þá óvígr en meykonungrinn hafði dregið saman svá mikinn her, at þeir náðu hvergi landgöngu. 

Sigldi Sigrgarðr þá heim til Garðaríkis, ok segir sínar ei sléttar. 

Faðir hans segir honum slíks þaðan ván.

7.

Nú bað Sigrgarðr föður sinn at fá sér lið at hefna sinnar svívirðingar, en konungr segir at honum væri ei sínir menn svá falir at hann vildi vága þeim undir tröllskap hennar. 

Kvað hitt ráðligra at vinna með djúpsettum ráðum, “þvíat hon er ósigrandi, ok ætla margir at henni muni ei sjálfrátt um.”

Sigrgarðr hugsar nú sitt ráð.

Jónas hét maðr. 

Hann var ríkastr maðr í öllum austrveg. 

Hann átti dýrri gripi enn aðrir menn, ok var hann af því víðfrægr um allan austrveg. 

Hann átti klæði þat at leið í lopti, af náttúrusteinum þeim sem þar váru í fólgnir, ok rúnastöfum þeim sem þar váru í saumaðir, ef þeir væri réttiliga lesnir.