Getr hann nú um síðir losat sik, stendr nú á fætr ok sér, at hin skessan er búin at koma hinum báðum undir sik. Grípr hann nú undir kjálka hennar ok setr hnén við hrygginn ok brýtr hana svo á bak aftr, en í því hljóp úr henni svo vond gufa framan í hann, at hann rauk út af ok vissi ekkert af sér um stund. En Einarr komst nú undan henni ok náði sverði Hrana ok hjó af henni hausinn, en hún hafði bitit Gest á barkann áðr, ok var hann dauðr. Ferr nú Einarr at vita, hvort Hrani er lífs, ok raknar hann þá við. Var honum mjök óþægt. Sækir nú Einarr vatn ok gefr honum. Svo batnar Hrana smám saman víman. Birtir nú hríðina, ok kemr gott veðr. Vóru þeir þar um nóttina, ok daginn eftir dysja þeir Gest ok þær í öðrum stað. Heita þar síðan Skessudysjar.

Eftir þetta fara þeir at leita hellisins, ok um síðir koma þeir at gljúfrum nokkurum. Var þar hamarr stórr ok illt atgöngu. Sjá þeir undir hamrinum, hvar skugga bar á í einum stað. Klifra þeir nú ok vaða þangat. Er þeir koma þar, eru þar dyrr ok hurð í hálfa gátt. Ganga þeir nú í hellinn ok inn eftir honum, þar til þeir finna enn nú dyrr ok járnhurð fyrir. Nú heyra þeir stórt hrot, svo eigi þóttust þeir þvílíkt heyrt hafa. Leitast þeir svo við at komast inn ok geta eigi, ganga svo báðir á hurðina í senn sem vaskligast, þar til hún hrökk upp. Var þar nú bjart nokkut sakir glugga, er á berginu var austan til. Í því vaknar karlinn, ok var hann næsta stórr ok illúðligr.

Hann spyrr, hvat um sé hark þetta ok sagði: "Hefði gesta von verit hér, þá hefði ek sagt mannaþef í helli mínum, ok ills hafa mér gefizt draumar í dag, eða hversu gekk ykkr reisan, ok færið þit mér höfuð Hrana?"