Þeir Þórólfur og Úlfar áttu engi saman upp á hálsinn. Þeir slógu fyrst hey
mikið hvorirtveggju. Síðan þurrkuðu þeir og færðu í stórsæti.
Það var einn morgun snemma að Þórólfur stóð upp. Sá hann þá út. Var veður
þykkt og hugði hann að glepjast mundi þerririnn. Bað hann þræla sína upp
standa og aka saman heyi og bað þá að vinna sem mest um daginn "því að mér
sýnist veður eigi trúlegt."
Þrælarnir klæddust og fóru til heyverks en Þórólfur hlóð heyinu og eggjaði á
fast um verkið að sem mest gengi fram.
Þenna morgun sá Úlfar út snemma og er hann kom inn spurðu verkmenn að veðri.
Hann bað þá sofa í náðum "veður er gott," sagði hann, "og mun skína af í
dag. Skuluð þér slá í töðu í dag en vér munum annan dag hirða hey vort, það
er vér eigum upp á hálsinn."
Fór svo um veðrið sem hann sagði. Og er á leið kveld sendi Úlfar mann upp á
hálsinn að sjá um andvirki sitt það er þar stóð. Þórólfur lét aka þrennum
eykjum um daginn og höfðu þeir hirt heyið að nóni það er hann átti. Þá bað
hann þá aka heyi Úlfars í garð sinn. Þeir gerðu sem hann mælti. En er
sendimaður Úlfars sá það hljóp hann og sagði Úlfari.
Úlfar fór upp á hálsinn og var óður mjög og spyr hví Þórólfur rændi sig.
Þórólfur kvaðst eigi hirða hvað hann sagði og var málóði og illur
viðureignar og hélt þeim við áhöld. Sá Úlfar þá engan sinn kost annan en
verða á brottu.
Fer Úlfar þá til Arnkels og segir honum skaða sinn og bað hann ásjá, lést
ella allur mundu fyrir borði verða. Arnkell sagðist mundu beiða föður sinn
bóta fyrir heyið en kvað sér þó þungt hug segja um að nokkuð mundi að sök
hafa.
Og er þeir feðgar fundust bað Arnkell föður sinn bæta Úlfari heytökuna en
Þórólfur kvað þræl þann helsti auðgan. Arnkell bað hann gera fyrir sín orð
og bæta honum heyið. Þórólfur kveðst ekki gera þar fyrir nema versnaði
hlutur Úlfars og skildust þeir við það.