Veitti Surti mæðit mjök, því hann sótti blóðrás ákafliga. Þess neytti Jökull
ok brá Surti hælkrók, svá hann fell, ok snaraði Jökull hann ór hálsliðunum,
fór síðan at leita Úlfs ok kom þar at, er þau Syrpa ok hann áttust við, ok
hafði hon komit Úlfi undir ok grúfði niðr at honum ok ætlaði at bíta hann á
barkann. Jökull tók þá báðum höndum undir kjálkana á kerlingu, en setti knén
í bakit.
Syrpa mælti: "Skal mik svá grátt leika, Jökull?"
"At því mun þér verða," sagði hann ok braut hana síðan á bak aftr ór
hálsliðunum, ok var hon þegar dauð. Fór Úlfr þá á fætr ok var stirðr mjök.
Þeir könnuðu síðan hellinn ok fundu þar yfrit mikit góz, gull ok silfr ok
góð klæði ok marga fáséna gripi. En er þeir höfðu kannat hellinn, eftir því
sem þeira hugr var til, gengu þeir í burt ok vildu vitja aftr manna sinna,
ok er þeir váru komnir skammt á leið, heyrðu þeir óp ok háreysti mikit ok
allmikla skellihlátra. Jökull ok Úlfr sá þá, hvar þeir bræðr váru komnir ok
höfðu byrðir stórar á herðum sér ok hlupu hverr um annan fram. En er þá
bræðr minnst varði, kom Jökull at þeim ok hjó til Sáms í höfuðit ok klauf
hann í axlir niðr. Þá hleypr Úlfr at Sniðli með spjótit ok sló undir hnakka
honum, svá hann lá þar ok sparkaði fótunum. Þetta sá Eitill ok kastaði af
sér byrðinni. Hann hafði bitrliga skálm í hendi ok æddi fram til móts við þá
með miklum jötunmóð ok hjó til Jökuls. Þat kom á lærit ok varð allmikit sár.
Kom þá Úlfr, ok sóttu þeir báðir at Eitli, en hann varðist alldrengiliga.
Þar kom um síðir, at þeir gátu drepit hann. Váru þeir þá bæði móðir ok
sárir.
Þar kom þá Gnípa ok spyrr: "Eruð þit sárir, sveinar?"
"Lítit er allt um þat," segir Jökull.