Líður nú hinn næsti vetur eftir dráp Kotkels. Um vorið eftir hittust þeir
bræður, Ólafur og Þorleikur. Spurði Ólafur hvort Þorleikur ætlaði að halda
búi sínu. Þorleikur segir að svo var.
Ólafur mælti: "Hins vildi eg beiða yður frændi að þér breytið ráðahag yðrum
og færuð utan. Muntu þar þykja sómamaður sem þú kemur. En eg hygg um Hrút
frænda okkarn að hann þykist kulda af kenna af skiptum yðrum. Er mér lítið
um að hætta til lengur að þið sitjist svo nær. Er Hrútur aflamikill en synir
hans ofsamenn einir og garpar. Þykist eg vant við kominn fyrir frændsemis
sakir er þér deilið illdeildum frændur mínir."
Þorleikur mælti: "Ekki kvíði eg því að eg geti eigi haldið mér réttum fyrir
Hrúti og sonum hans og mun eg eigi fyrir því af landi fara. En ef þér þykir
miklu máli skipta frændi og þykist þú þar um í miklum vanda sitja þá vil eg
gera fyrir þín orð því að þá undi eg best mínu ráði er eg var utanlendis.
Veit eg og að þú munt ekki að verr gera til Bolla sonar míns þó að eg sé
hvergi í nánd og honum ann eg mest manna."
Ólafur svarar: "Þá hefir þú vel af þessu máli ef þú gerir eftir bæn minni.
Ætla eg mér það að gera héðan í frá sem hingað til er til Bolla kemur og
vera til hans eigi verr en til minna sona."
Eftir þetta skilja þeir bræður með mikilli blíðu. Þorleikur selur nú jarðir
sínar og ver fénu til utanferðar. Hann kaupir skip er uppi stóð í
Dögurðarnesi. En er hann var búinn með öllu sté hann á skip út og kona hans
og annað skuldalið. Skip það verður vel reiðfara og taka Noreg um haustið.
Þaðan fer hann suður til Danmerkur því að hann festi ekki yndi í Noregi.
Voru látnir frændur hans og vinir en sumir úr landi reknir. Síðan hélt
Þorleikur til Gautlands. Það er flestra manna sögn að Þorleikur ætti lítt
við elli að fást og þótti þó mikils verður meðan hann var uppi. Og lúkum vér
þar sögu frá Þorleiki.