“Trúirðu þá á nekkvat?” spyrr Lúkr Hana.
“Já víst,” svarar Hólmgǫngu-Hani, “Ek trúi á sjálfan mik. Ok á øxi mína.” En
svá segjandi setti hann øxina í lyfstein Víga-Óbívans, ok brast steinninn í
sundr. “Goð ok gæfa eru gagnlaus, hafirðu góða øxi á hlíð, sveinn.”
XXVIII. Kapítuli: Frá brennu Aldiranborgar
Þar es nú til máls at taka, at Veiðr sigldi til Írlands á skipi því es vas
kallat Dauðastjǫrna, ok stýrimaðr á skipi því vas maðr víkverskr, Tarkinn at
nafni, Stórmofsjarl; stóð honum elli. Þeir hǫfðu betr en hundruð skipa í
fylgdinni, þá es þeir sigldi hǫfnina Aldiranborgar, ok hǫfnin ǫll vas full
af norrœnum herskipum svá vítt sem menn mǭttu augu reka.
Síðan lét Tarkinn kalla Leiu ok birtir henni af ætlun sinni. En þá es hon
gekk nær, kvað hon, “Tarkinn Stórmofsjarl. Engi efi fengi verinn á því, at
þat mon væri þú, es hefðir Veiðr í taumi.”
“Leia konungsdóttir,” segir Tarkinn, “Þú ert kurteis, sem ávallt, en
dauðadœmd fyrir sakir svika við Falfaðinn konung Noregs ok Írlands ok allra
eyja í norðrhafi. En áðr en vér þik drepum, vilda ek þér sýna, hversu máttig
eru Falfaðinn konungr ok þetta skip hans. Engar eyjar vilja lengr þora
standa mót Noregskonungi.”
“Því þéttara ér herðið hǫndina,” segir Leia konungsdóttir, “Því fleiri eyjar
monu ganga frá greipum yðr.”
“Vér sjám til með þat,” segir Tarkinn, “Eptir allr kraptr skips þessa ok
hersins es fulllýstr. Hefir Falfaðinn konungr látit herǫr farit víða umb
ríkit sitt, ok es sǫmnuðum miklum heri á mǫrgum skipum órum. Heldr þetta
skip eitt œrnum fjǫlda til þess at eyða heilli borg… Aldiranborg, at draga
til dœmis.”
“Nei!” kvað Leia, “Aldiranborg es friðsǫm ok óvǭpnuð borg, hvé fengið ér
væntum heiðri yðr, ef ér eyðið borg þeiri es hefir engi vǭpn?”