“Þú níðir mik,” segir Þrípíó, “En ek frelsta þik tvisvar.”

Artú mælti, “Heyrirðu nekkvat? Mér þóttisk at ek heyrða hestagný nekkvern.”

Þrípío sagði þetta Lúki.

“Tuskinssynir,” segir Lúkr, “Ok ek vápnlauss. Fǫrum vit sem skjótast.”

En maðr kom ríðandi at Lúki. Hann vas grímumaðr, ok hestr hans loðinn,
stórr, ok mjǫk skitinn. Sjá maðr hafði staf í vinstri hendi, ok sverð í
hœgri. Sverðit kom á hǫndina Þrípíós ok hjó af. En stafr kom á hǫfuðit Lúks;
hann fell til jarðar óvígr. En Artú vas maðr stuttr ok fann leyni í helli
nekkverjum.

Aðrir ránsmenn fylgðu nú; þeir rannsǫkuðu vistir Lúks ok Þrípíós. En es þeir
brugðu sverðum sínum ok vildu hǫggva þeim banahǫgg, gekk gamall maðr
hvítskeggjaðr yfir ás; hann gerði mikinn dyn. Ránsmenn hlógu hátt at þessum
inum gamla manni, en þá brá hann sverði sínu; hann hleypr þegar fram ok hjó
þegar mann til bana. Hann hjó með hœgri hendi á fót annars manns fyr ofan
knét ok hljóp at honum við og hratt honum. Allir aðrir flýðu.

Sjá inn hvítskeggjaði maðr hné við Lúki, segir at hann sé eigi dauðr ok lítt
særðr.

Lúkr vaknar. “Óbívan?” segir hann. “Óbívan inn gamli? Ek gleðjumk við, at
sjá þik.”

“Eigi es Gunganhraunit auðfœrt,” segir Óbívan. “Segi mér, Lúkr ungi, fyr hví
ferrðu svá lengi inn Tattúínárdalinn?”

Lúkr mælti, “Sakir þessa þræls. Hann leitar þess herra, es leysti hann.
Aldregi hefik þann þræl sén svá trúlegan. Hann segir, at herra hans væri
kallaðr Víga-Óbívan Kvæggansson. Es hann frændi þinn? Þekkirðu manninn?”

En Óbívan mælti, “Víga-Óbívan Kvæggansson. Víga-Óbívan. Þat nafn hefik lengi
eigi heyrt.”


Fred & Grace Hatton
Hawley, Pa.