Ólafur kvað ekki til mundu saka "en séð hefi eg að mannsafnaður er á land
upp í dag og þeim Írum þykir um vert skipkomu þessa. Hugði eg að og í dag þá
er fjaran var að hér gekk upp ós við nes þetta og féll þar óvandlega sjórinn
út úr ósinum. En ef skip vort er ekki sakað þá munum vér skjóta báti vorum
og flytja skip vort þangað."
Leira var undir þar er þeir höfðu legið um strengina og var ekki borð sakað
í skipi þeirra. Flytjast þeir Ólafur þangað og kasta þar akkerum.
En er á líður daginn þá drífur ofan mannfjöldi mikill til strandar. Síðan
fara tveir menn á báti til kaupskipsins. Þeir spyrja hverjir fyrir ráði
skipi þessu. Ólafur mælti og svarar svo á írsku sem þeir mæltu til. En er
Írar vissu að þeir voru norrænir menn þá beiðast þeir laga að þeir skyldu
ganga frá fé sínu og mundi þeim þá ekki vera gert til auvisla áður konungur
ætti dóm á þeirra máli.
Ólafur kvað það lög vera ef engi væri túlkur með kaupmönnum "en eg kann yður
það með sönnu að segja að þetta eru friðmenn en þó munum vér eigi upp gefast
að óreyndu."
Írar æpa þá heróp og vaða út á sjóinn og ætla að leiða upp skipið undir
þeim. Var ekki djúpara en þeim tók undir hendur eða í bróklinda þeim er
stærstir voru. Pollurinn var svo djúpur þar er skipið flaut að eigi kenndi
niður. Ólafur bað þá brjóta upp vopn sín og fylkja á skipinu allt á millum
stafna. Stóðu þeir og svo þykkt að allt var skarað með skjöldum. Stóð
spjótsoddur út hjá hverjum skjaldarsporði.
Ólafur gekk þá fram í stafninn og var svo búinn að hann var í brynju og
hafði hjálm á höfði gullroðinn. Hann var gyrður sverði og voru gullrekin
hjöltin. Hann hafði krókaspjót í hendi höggtekið og allgóð mál í. Rauðan
skjöld hafði hann fyrir sér og var dregið á leó með gulli.