Very strange. Lost in the ether somewhere. Wonder what happens when all
that missing stuff suddenly tumbles from where ever it hides.

Grace



Þorsteinn surtur bjó ferð sína af vorþingi en smali var rekinn eftir
ströndinni. Þorsteinn skipaði ferju og gekk þar á með tólfta mann. Var þar
Þórarinn á mágur hans og Ósk Þorsteinsdóttir og Hildur hennar dóttir er enn
fór með þeim og var hún þrevetur.

Þorsteinn tók útsynning hvassan. Sigla þeir inn að straumum í þann straum er
hét Kolkistustraumur. Sá er í mesta lagi þeirra strauma er á Breiðafirði
eru. Þeim tekst siglingin ógreitt. Heldur það mest til þess að þá var komið
útfall sjávar en byrinn ekki vinveittur því að skúraveður var á og var
hvasst veðrið þá er rauf en vindlítið þess í milli. Þórarinn stýrði og hafði
aktaumana um herðar sér því að þröngt var á skipinu. Var hirslum mest hlaðið
og varð hár farmurinn en löndin voru nær. Gekk skipið lítið því að
straumurinn gerðist óður að móti. Síðan sigla þeir á sker upp og brutu ekki
að. Þorsteinn bað fella seglið sem skjótast, bað menn taka forka og ráða af
skipinu. Þessa ráðs var freistað og dugði eigi því að svo var djúpt á bæði
borð að forkarnir kenndu eigi niður og varð þar að bíða aðfalls. Fjarar nú
undan skipinu.

Þeir sáu sel í strauminum um daginn, meira miklu en aðra. Hann fór í hring
um skipið um daginn og var ekki fitjaskammur. Svo sýndist þeim öllum sem
mannsaugu væru í honum. Þorsteinn bað þá skjóta selinn. Þeir leita við og
kom fyrir ekki. Síðan féll sjór að. Og er nær hafði að skipið mundi fljóta
þá rekur á hvassviðri mikið og hvelfir skipinu og drukkna nú menn allir þeir
er þar voru á skipinu nema einn maður. Þann rak á land með viðum. Sá hét
Guðmundur. Þar heita síðan Guðmundareyjar.

Guðríður átti að taka arf eftir Þorstein surt föður sinn, er átti Þorkell
trefill. Þessi tíðindi spyrjast víða, drukknun Þorsteins surts og þeirra
manna er þar höfðu látist. Þorkell sendir þegar orð þessum manni, Guðmundi,
er þar hafði á land komið. Og er hann kemur á fund Þorkels þá slær Þorkell
við hann kaupi á laun að hann skyldi svo greina frásögn um líflát manna sem
hann segði fyrir. Því játti Guðmundur. Heimtir nú Þorkell af honum frásögn
um atburð þenna svo að margir menn voru hjá. Þá segir Guðmundur svo, kvað
Þorstein hafa fyrst drukknað, þá Þórarin mág hans. Þá átti Hildur að taka
féið því að hún var dóttir Þórarins, þá kvað hann meyna drukkna því að þar
næst var Ósk hennar arfi, móðir hennar, og lést hún þeirra síðast. Bar þá
féið allt undir Þorkel trefil því að Guðríður kona hans átti fé að taka
eftir systur sína.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa