Þá vaknaði Anakinn, ok var silfrhond hans sem onnur hond hans, og fekk hann
hreyfask sem in aðra, jafnvel þó hon væri gor af silfri, ok skein sem
tunglsljós.
Nú tóku Anakinn himingangari ok Víga-Óbívan annat skip Jóða. Jóði gaf
Víga-Óbívani Ljósamæki inn grona, bað hann verðskylda gjofina vel.
Þat var long for, frá Jeðifjorðum til Koruskantarborgar. Ok þá er þeir
Víga-Óbívan sigldi inn í hofn þar, sá þeir þat skip, er var stolit af Dúkú.
En þá er þeir fóru um borð í skipit, var þar margir menn, er borðusk á þá.
En þessir váru ungir menn, sveinar óreyndir, ok þeir fengu ekki Víga-Óbívan
eða Anakin særða, en þeir Víga-Óbívan drápu marga, ok margir aðrir flýðu,
því at þeir óttuðusk inn grona eld, er brann ór Ljósamæki inum grona, ok
þann grimman mann, er bar þat góða sverð.
At lokum váru þat engir menn, er stóðu mót þeim Víga-Óbívani, ok þeir sá nú,
at Dúkú Jóðason stóð einn, en hann hafði Falfaðin konung settan í fjotrum.
Dúkú hló. "Ykkr gef ek kost," mælti hann, "Ef þit vilið berjask við mik, mun
ek drepa konung, sem ek drap hirðmenn hans. Ok hverjum skalt þú,
Víga-Óbívan, hefna foður síns Kvaggans, ef Falfaðinn konungr er dauðr? En ef
þit sættizk við mik, mun ek taka þik, Víga-Óbívan, til mín sem sonarsonar
saklauss. Ek segi þér enn: Kom til mín, sonarsonr. Saman fengum vit eyða þá
Seið-dróttin, ok vit skulum verða konungar í Nóregi."
Víga-Óbívan svaraði eigi, en hann sagði til Anakins: "Því at ek vilda eigi
at annarr maðr drepi foðurbana minn, ok Dúkú er sjálfr foðurfaðir minn, skal
ek eigi berjask við hann."
En Anakinn reiddisk, því at Dúkú hafði hond sína skorna af, ok hann hjó til
Dúkús með þat sverð, er hann helt í silfrhondinni.
Þá vaknaði Anakinn, ok var silfrhond hans sem onnur hond hans, og fekk hann
hreyfask sem in aðra, jafnvel þó hon væri gor af silfri, ok skein sem
tunglsljós.
Nú tóku Anakinn himingangari ok Víga-Óbívan annat skip Jóða. Jóði gaf
Víga-Óbívani Ljósamæki inn grona, bað hann verðskylda gjofina vel.
Þat var long for, frá Jeðifjorðum til Koruskantarborgar. Ok þá er þeir
Víga-Óbívan sigldi inn í hofn þar, sá þeir þat skip, er var stolit af Dúkú.
En þá er þeir fóru um borð í skipit, var þar margir menn, er borðusk á þá.
En þessir váru ungir menn, sveinar óreyndir, ok þeir fengu ekki Víga-Óbívan
eða Anakin særða, en þeir Víga-Óbívan drápu marga, ok margir aðrir flýðu,
því at þeir óttuðusk inn grona eld, er brann ór Ljósamæki inum grona, ok
þann grimman mann, er bar þat góða sverð.
At lokum váru þat engir menn, er stóðu mót þeim Víga-Óbívani, ok þeir sá nú,
at Dúkú Jóðason stóð einn, en hann hafði Falfaðin konung settan í fjotrum.
Dúkú hló. "Ykkr gef ek kost," mælti hann, "Ef þit vilið berjask við mik, mun
ek drepa konung, sem ek drap hirðmenn hans. Ok hverjum skalt þú,
Víga-Óbívan, hefna foður síns Kvaggans, ef Falfaðinn konungr er dauðr? En ef
þit sættizk við mik, mun ek taka þik, Víga-Óbívan, til mín sem sonarsonar
saklauss. Ek segi þér enn: Kom til mín, sonarsonr. Saman fengum vit eyða þá
Seið-dróttin, ok vit skulum verða konungar í Nóregi."
Víga-Óbívan svaraði eigi, en hann sagði til Anakins: "Því at ek vilda eigi
at annarr maðr drepi foðurbana minn, ok Dúkú er sjálfr foðurfaðir minn, skal
ek eigi berjask við hann."
En Anakinn reiddisk, því at Dúkú hafði hond sína skorna af, ok hann hjó til
Dúkús með þat sverð, er hann helt í silfrhondinni.