Hún sagði að hann var riðinn ofan undir Eyjafjöll og svo austur í Holt "því
að hann á þar fjárheimtur," sagði hún.
Þeir trúðu þessu og vissu að Björn átti þar fé að heimta, riðu síðan austur
á fjall og léttu eigi fyrr en þeir komu í Skaftártungu og riðu ofan með
Skaftá og áðu þar sem þeir Kári ætluðu.
Skiptu þeir þá liði sínu. Ketill úr Mörk reið austur í Meðalland og átta
menn með honum en hinir lögðust niður til svefns og urðu eigi fyrr við varir
en þeir Kári komu að þeim.
Þar gekk nes lítið í ána fram. Gekk Kári þar í fram og bað Björn standa að
baki sér og hafa sig eigi allmjög frammi, "en ger mér gagn slíkt er þú
mátt."
"Hitt hafði eg ætlað," segir Björn, "að hafa engan mann að hlífiskildi mér
en þó er nú þar komið að nú munt ráða verða. En með vitsmunum mínum og
hvatleik þá mun eg þó verða þér að gagni en óvinum okkrum ekki
óskeinisamur."
Þeir stóðu nú upp allir og hljópu að þeim og varð skjótastur Móðólfur
Ketilsson og lagði spjóti til Kára. Kári hafði skjöldinn fyrir sér og kom
þar í lagið og festi í skildinum. Kári snaraði skjöldinn svo hart að spjótið
brotnaði. Hann hafði brugðið sverðinu og hjó til Móðólfs. Hann hjó í móti.
Sverðið Kára kom á hjaltið og stökk af í braut og á úlfliðinn Móðólfi og tók
af höndina og féll sverðið niður og svo höndin en sverð Kára hljóp á síðuna
Móðólfi og inn í millum rifjanna. Féll Móðólfur þá og var þegar dauður.
Grani Gunnarsson þreif spjót og skaut að Kára en Kári skaut niður við
skildinum svo að fastur stóð í vellinum en tók með hinni vinstri hendi
spjótið á lofti og skaut aftur að Grana og tók þegar skjöld sinn hinni
vinstri hendi. Grani hafði skjöld fyrir sér.