Þá mælti Guðmundur: "Næstum fór mér til yðvar lítilmannlega er eg var yður
erfiður. Skal eg nú því skemur draga fyrir yður er þá var eg torsóttari. Og
skal eg nú ganga til dóma með yður með alla þingmenn mína og veita yður um
allt á þingi þessu og berjast með yður þó að þess þurfi við og leggja mitt
líf við yðvart líf. Eg mun og því launa Skafta að Þorsteinn holmunnur son
hans skal vera í bardaganum með oss því að hann mun eigi treystast öðru en
gera sem eg vil þar sem hann á Jódísi dóttur mína. Mun Skafti þá til fara að
skilja oss."
Þeir þökkuðu honum vel og töluðu lengi síðan svo að ekki heyrðu það aðrir
menn.
Guðmundur bað þá ekki ganga fyrir kné fleirum höfðingjum. Kvað hann það vera
lítilmannlegt "og munum vér nú á hætta með þetta lið sem nú höfum vér. Þér
skuluð ganga með vopnum til allra lögskila en berjast þó eigi svo búið."
Gengu þeir þá út allir og heim til búða sinna. Var þetta fyrst á fárra manna
viti. Líður nú svo þingið.
141. kafli
Það var einn dag að menn gengu til Lögbergs og var svo skipað höfðingjum að
Ásgrímur Elliða-Grímsson og Gissur hvíti, Guðmundur hinn ríki og Snorri goði
voru uppi hjá Lögbergi en Austfirðingar stóðu niðri fyrir. Mörður
Valgarðsson stóð hjá Gissuri hvíta mági sínum. Mörður var allra manna
málsnjallastur. Gissur mælti þá að hann skyldi lýsa vígsökinni og bað hann
mæla svo hátt að vel mætti heyrast.
Mörður nefndi sér votta. "Nefni eg í það vætti," segir hann, "að eg lýsi
lögmætu frumhlaupi á hönd Flosa Þórðarsyni er hann hljóp til Helga
Njálssonar á þeim vettvangi er Flosi Þórðarson hljóp til Helga Njálssonar og
veitti honum holundarsár eða heilundarsár eða mergundarsár það er að ben
gerðist en Helgi fékk bana af.