"Það skal verða aldrei," segir Gissur, "þó að eg viti að líf mitt liggi við.
Er þér sjálfrátt að leggja til ráð þau er dugi svo slægur maður sem þú ert
kallaður."
Strengir lágu á vellinum og voru hafðir til að festa með hús jafnan.
Mörður mælti: "Tökum vér strengina og berum um ásendana en festum aðra
endana um steina og snúum í vindása og vindum af ræfrið af skálanum."
Þeir tóku strengina og veittu þessa umbúð alla og fann Gunnar eigi fyrr en
þeir höfðu undið allt þakið af skálanum. Gunnar skýtur þá af boganum svo að
þeir komast aldrei að honum. Þá mælti Mörður í annað sinn að þeir mundu
brenna Gunnar inni.
Gissur svarar: "Eigi veit eg hví þú vilt það mæla er engi vill annarra og
skal það aldrei verða."
Í þessu bili hleypur upp á þekjuna Þorbrandur Þorleiksson og höggur í sundur
bogastrenginn Gunnars. Gunnar þrífur atgeirinn báðum höndum og snýst að
honum skjótt og rekur í gegnum hann atgeirinn og kastar honum dauðum á
völlinn. Þá hljóp upp Ásbrandur bróðir hans. Gunnar leggur til hans
atgeirinum og kom hann skildi fyrir sig. Atgeirinn renndi í gegn um
skjöldinn og svo meðal handleggjanna. Snaraði Gunnar þá svo fast atgeirinn
að skjöldurinn klofnaði en brotnuðu báðir handleggirnir og féll hann út af
vegginum. Áður hafði Gunnar særða átta menn en vegið þá tvo. Þá fékk Gunnar
sár tvö og sögðu það allir menn að hann brygði sér hvorki við sár né við
bana.
Hann mælti til Hallgerðar: "Fá mér leppa tvo úr hári þínu og snúið þið móðir
mín saman til bogastrengs mér."
"Liggur þér nokkuð við?" segir hún.
"Líf mitt liggur við," segir hann, "því að þeir munu mig aldrei fá sóttan
meðan eg kem boganum við."