Þeir bræður, Úlfur aurgoði og Valgarður hinn grái, fóru að biðja Unnar og
giftist hún Valgarði án ráði allra frænda sinna en það þótti Gunnari illa og
Njáli og mörgum öðrum því að Valgarður var maður grályndur og óvinsæll.

Þau gátu sér son er Mörður hét og er sá lengi við þessa sögu. Þá er hann var
fullkominn að aldri var hann illa til frænda sinna og einna verst til
Gunnars. Hann var slægur í skapferðum og illgjarn í ráðum.

Nú skal nefna sonu Njáls. Skarphéðinn hét hinn elsti. Hann var mikill maður
vexti og styrkur, vígur vel, syndur sem selur, manna fóthvatastur,
skjótráður og öruggur, gagnorður og skjótorður en þó löngum vel stilltur.
Hann var jarpur á hár og sveipur í hárinu, eygður vel, fölleitur og
skarpleitur, liður á nefi og lá hátt tanngarðurinn, munnljótur nokkuð og þó
manna hermannlegastur.

Grímur hét annar sonur Njáls. Hann var svartur á hár og þó fríðari sýnum en
Skarphéðinn og var bæði mikill og sterkur.

Helgi hét hinn þriðji sonur Njáls. Hann var fríður maður sýnum og hærður
vel. Hann var sterkur maður og vel vígur. Hann var vitur maður og stilltur
vel. Allir voru þeir ókvongaðir synir Njáls.

Höskuldur hét hinn fjórði sonur Njáls. Hann var laungetinn. Móðir hans hét
Hróðný og var Höskuldsdóttir, systir Ingjalds frá Keldum.

Njáll spurði Skarphéðinn ef hann vildi kvongast. Hann bað föður sinn ráða.
Bað Njáll þá til handa honum Þórhildar dóttur Hrafns úr Þórólfsfelli og átti
hann því þar annað bú síðan. Skarphéðinn fékk Þórhildar og var þó vistum með
föður sínum. Til handa Grími bað hann Ástríðar af Djúpárbakka. Hún var ekkja
og auðig mjög. Grímur fékk hennar og var þó með Njáli.