Þorgeir hafði meir svör fyrir þeim bræðrum í það sinni, kvaðst
fjarri sitja, - "er langt á milli vor. Þóttumst vér allvel í hendur
þér búa, áður vér gengum frá, svo að þér hefði hægt verið að halda.
Hefir það farið eftir því, sem eg ætlaði, þá er þú gafst Hrafnkeli
líf, að þess mundir þú mest iðrast. Fýstum við þig, að þú skyldir
Hrafnkel af lífi taka, en þú vildir ráða. Er það nú auðséð, hver
viskumunur ykkar hefir orðið, er hann lét þig sitja(reign/rule) í
friði og leitaði þar fyrst á, er hann gat þann af ráðið, er honum
þótti þér vera meiri maður. Megum við ekki hafa að þessu gæfuleysi
þitt. Er okkur og ekki svo mikil fýst að deila við Hrafnkel, að við
nennum að leggja þar við virðing okkra oftar. En bjóða viljum við
þér hingað með skuldalið þitt allt undir okkarn áraburð, ef þér
þykir hér skapraunarminna en í nánd Hrafnkeli."
Sámur kveðst ekki því nenna, segist vilja heim aftur og bað þá
skipta hestum við sig. Var það þegar til reiðu. Þeir bræður vildu
gefa Sámi góðar gjafir, en hann vildi öngvar þiggja og sagði þá vera
litla í skapi. Reið Sámur heim við svo búið og bjó þar til elli
(eld/old age). Fékk hann aldrei uppreist (rebel/up rise) móti
Hrafnkeli, meðan hann lifði.
En Hrafnkell sat í búi sínu og hélt virðingu sinni. Hann varð
sóttdauður, og er haugur hans í Hrafnkelsdal út frá Aðalbóli. Var
lagt í haug hjá honum mikið fé, herklæði hans öll og spjót hans hið
góða. Synir hans tóku við mannaforráði. Þórir bjó á Hrafnkelsstöðum,
en Ásbjörn á Aðalbóli. Báðir áttu þeir goðorðið saman og þóttu
miklir menn fyrir sér. Og lýkur þar frá Hrafnkeli að segja.