I 

Heyrt ungir menn eitt ævintýr og fagra frásaga frá hinum frægasta meykóngi er verið hefur í norður hálfu veraldarinnar er hét Nítíða hin fræga er stýrði sínu ríki með heiður og sóma eftir sinn föður Ríkon keisara andaðan. Þessi meykóngur sat í öndvegi heimsins í Frakklandi hinu góða og hélt Paríssborg. Hún var bæði vitur og væn, ljós og rjóð í andliti þvílíkast sem hin rauða rósa væri samtemprað við snjóhvíta lileam, augun svo skær sem karbunkulus, hörundið svo hvítt sem fíls bein, hár þvílíkt sem gull, og féll niður á jörð um hana. Hún átti eitt höfuðgull með fjórum stöplum, en upp af stöplunum var einn ari markaður, en upp af aranum stóð einn haukur ger af rauða gulli, breiðandi sína vængi fram yfir hennar skæra ásjónu jungfrúinnar að ei brenndi hana sól. Hún var svo búin að viti sem hinn fróðasti klerkur, og hinn sterkasta borgarvegg mátti hún gera með sínu viti yfir annara manna vit og byrgja svo úti annara ráð, og þar kunni hún tíu ráð er aðrir kunnu eitt. Hún hafði svo fagra raust að hún svæfði fugla og fiska, dýr og öll jarðlig kvikindi, svo að unað þótti á að heyra. Hennar ríki stóð með friði og farsæld. 

Ypolitus hét einn smiður í Frakklandi með meykónginum. Hann kunni allt að smíða af gulli og silfri, gleri og gimsteinum, það sem gerast mátti af manna höndum. 

Nú er að segja af meykónginum, hún býr nú ferð sína heiman út á Pul. Þar stýrði ríki sú drottning er Egidía hét; hún hafði fóstrað meykóng í barn-æsku. Hún átti son er Hléskjöldur hét. Siglir drottning nú með sínu dýru fólki fagurt byrleiði, þar til er hún kemur út á Pul. Gengur frú Egidía móti meykóng, og hennar son, og öll þeirra slekt og veraldar mekt og heiður, gerandi fagra veislu í sinni höll, um allan næstan hálfan mánuð. 

================ And the above passage divided by sentences ================

I 

Heyrt ungir menn eitt ævintýr og fagra frásaga frá hinum frægasta meykóngi er verið hefur í norður hálfu veraldarinnar er hét Nítíða hin fræga er stýrði sínu ríki með heiður og sóma eftir sinn föður Ríkon keisara andaðan. 

Þessi meykóngur sat í öndvegi heimsins í Frakklandi hinu góða og hélt Paríssborg. 

Hún var bæði vitur og væn, ljós og rjóð í andliti þvílíkast sem hin rauða rósa væri samtemprað við snjóhvíta lileam, augun svo skær sem karbunkulus, hörundið svo hvítt sem fíls bein, hár þvílíkt sem gull, og féll niður á jörð um hana. 

Hún átti eitt höfuðgull með fjórum stöplum, en upp af stöplunum var einn ari markaður, en upp af aranum stóð einn haukur ger af rauða gulli, breiðandi sína vængi fram yfir hennar skæra ásjónu jungfrúinnar að ei brenndi hana sól. 

Hún var svo búin að viti sem hinn fróðasti klerkur, og hinn sterkasta borgarvegg mátti hún gera með sínu viti yfir annara manna vit og byrgja svo úti annara ráð, og þar kunni hún tíu ráð er aðrir kunnu eitt. 

Hún hafði svo fagra raust að hún svæfði fugla og fiska, dýr og öll jarðlig kvikindi, svo að unað þótti á að heyra. 

Hennar ríki stóð með friði og farsæld. 

Ypolitus hét einn smiður í Frakklandi með meykónginum. 

Hann kunni allt að smíða af gulli og silfri, gleri og gimsteinum, það sem gerast mátti af manna höndum. 

Nú er að segja af meykónginum, hún býr nú ferð sína heiman út á Pul. 

Þar stýrði ríki sú drottning er Egidía hét; hún hafði fóstrað meykóng í barn-æsku. 

Hún átti son er Hléskjöldur hét. 

Siglir drottning nú með sínu dýru fólki fagurt byrleiði, þar til er hún kemur út á Pul. 

Gengur frú Egidía móti meykóng, og hennar son, og öll þeirra slekt og veraldar mekt og heiður, gerandi fagra veislu í sinni höll, um allan næstan hálfan mánuð.