Dóttur áttu þau saman, þá er Hildr hét, ok var hún meyja fríðust. Fór Signý þá til föður síns ok var með honum. Drottning fekk sótt, þá hana leiddi til bana, en konungr barst lítt af, en Signý var í skemmu ok hafði sorg mikla eptir konung sinn ok móður. Konungr fekk þá drottningu, er Grímhildr hét. Hún var fögr at sjá, en innan var hún it mesta flagð. Konungr unni henni mikit. Þau gátu at eiga sjau dætr, ok brá þeim öllum til móður sinnar ok urðu inar mestu flagðkonur. 

Þat bar til í ríkinu við kvámu Grímhildar, at maðr hvarf hverja nótt, ok ætluðu allir, at Grímhildr mundi því valda. Konungr tók nú at eldast, ok þótti drottningu minna verða af hjáhvílum en hún vildi. Hugsar hún nú at svíkja konung ok fá sér annan ungan. Gefr hún honum nú eitr at drekka, ok fær hann þegar bana af, ok var hann heygðr hjá drottningu sinni. Grímhildr illskaðist nú svá, at hún eyddi allt ríkit bæði af fé ok mönnum.

Eptir þessi verk Grímhildar gekk hún til skemmu þeirar, er Signý sat ok dóttir hennar, en er hún kemr þar, mælti hún svá: "Þú, Signý," segir hún, "hefir lengi í sæmd mikilli ok sælu setit, en ek skal þat allt af þér taka, ok þat legg ek á þik, at þú hverfir í burt ok byggir í helli ok verðir in mesta tröllkona. Þú skalt Gríðr nefnast. Dóttir þín skal fara með þér, ok hverr maðr, sem hana lítr, skal fella til hennar mikla ást. Þú skalt hvern myrða, er þú sér í hennar sæng. Þú hefir átt þér sjau systr. Þær skulu hverja nótt eiga við þik bardaga. Þær skulu alla vega þik sundra, höggva ok meiða, en aldri at heldr skaltu deyja, ok aldri skaltu fyrr frelsast af þessum álögum en þú hittir þann mann, er eigi hræðist þitt it ógurliga sax, þá er þú reiðir þat, en með því at þeim mun þat ógurligt sýnast, mun sá ekki finnast." 

================ And the above passage divided by sentences ================

Dóttur áttu þau saman, þá er Hildr hét, ok var hún meyja fríðust. 

Fór Signý þá til föður síns ok var með honum. 

Drottning fekk sótt, þá hana leiddi til bana, en konungr barst lítt af, en Signý var í skemmu ok hafði sorg mikla eptir konung sinn ok móður. 

Konungr fekk þá drottningu, er Grímhildr hét. 

Hún var fögr at sjá, en innan var hún it mesta flagð. 

Konungr unni henni mikit. 

Þau gátu at eiga sjau dætr, ok brá þeim öllum til móður sinnar ok urðu inar mestu flagðkonur. 

Þat bar til í ríkinu við kvámu Grímhildar, at maðr hvarf hverja nótt, ok ætluðu allir, at Grímhildr mundi því valda. 

Konungr tók nú at eldast, ok þótti drottningu minna verða af hjáhvílum en hún vildi. 

Hugsar hún nú at svíkja konung ok fá sér annan ungan. 

Gefr hún honum nú eitr at drekka, ok fær hann þegar bana af, ok var hann heygðr hjá drottningu sinni. 

Grímhildr illskaðist nú svá, at hún eyddi allt ríkit bæði af fé ok mönnum.

Eptir þessi verk Grímhildar gekk hún til skemmu þeirar, er Signý sat ok dóttir hennar, en er hún kemr þar, mælti hún svá: "Þú, Signý," segir hún, "hefir lengi í sæmd mikilli ok sælu setit, en ek skal þat allt af þér taka, ok þat legg ek á þik, at þú hverfir í burt ok byggir í helli ok verðir in mesta tröllkona. 

Þú skalt Gríðr nefnast. 

Dóttir þín skal fara með þér, ok hverr maðr, sem hana lítr, skal fella til hennar mikla ást. 

Þú skalt hvern myrða, er þú sér í hennar sæng. 

Þú hefir átt þér sjau systr. 

Þær skulu hverja nótt eiga við þik bardaga. 

Þær skulu alla vega þik sundra, höggva ok meiða, en aldri at heldr skaltu deyja, ok aldri skaltu fyrr frelsast af þessum álögum en þú hittir þann mann, er eigi hræðist þitt it ógurliga sax, þá er þú reiðir þat, en með því at þeim mun þat ógurligt sýnast, mun sá ekki finnast."