Gríðr mælti þá mjök reiðuliga: "Heyr þú, vándr herjansson, hví hugðir þú ek munda þola, at þú blygðaðir dóttur mína? Nei," segir hún, "þú skalt fá dauðann í stað." 

Illugi mælti þá: "Mitt hjarta hefir aldri hrætt orðit, ok því kom ek í helli þinn, at örlögin hafa svá fyrir ætlat. Þó deyr engi optar en um sinn, ok því hræðumst ek ekki þínar ógnir." 

Við þessi hans orð kastar Gríðr honum aptr. Hann snerist þá at brúði sinni ok var þá allglaðr. Ok er hann var sem blíðastr við hana, vefr Gríðr hár hans um hönd sér ok kippir honum á stokkinn fram ok reiðir saxit allt at höfði honum: "Djarfr ertu, ok nú í stað skaltu dauðann fá."

En Illugi sagðist eigi hræðast dauða sinn. 

Hún mælti þá hlæjandi: "Engan hefi ek slíkan hitt, at eigi hafi hræðzt dauða sinn, nema þik. Far þú nú til svefns ok sof vel!" 

Ferr Illugi nú ok snýst at konu sinni ok er nú allra blíðastr við hana. Gríðr hleypr þá enn at sænginni ok kippir honum fram á stokkinn. Hún reiðir nú saxit, ok mjök er hún ófrýnlig at sjá, en allt fór sem fyrr, at Illugi kvaðst eigi hræðast. 

Gríðr mælti þá: "Eigi ertu sem aðrir menn, þínar æðar skelfast hvergi, ok þú hræðist ekki. Nú skaltu þiggja líf af mér, ok þar með gef ek þér dóttur mína, er Hildr heitir, ok fæ ek þó aldri launat þinn velgerning, því at þú hefir komit mér ór miklum álögum, því at með slíkum hætti hefi ek margan myrt ok drepit, ok hafa allir hræðzt mitt it ógurliga sax. Sextán vaska menn hefi ek drepit með þessu saxi, ok væri slíkt þó eigi kvenna verk. Nú mun ek segja þér ævisögu mína, en þú hlýða:

5. Saga Gríðar

"Konungr sá réð fyrir Álfheimum, er Áli hét. Hann átti sér drottningu, er Álfrún hét. Þau áttu dóttur eina, sú hét Signý. Hún var at öllu vel at sér.

================ And the above passage divided by sentences ================

Gríðr mælti þá mjök reiðuliga: "Heyr þú, vándr herjansson, hví hugðir þú ek munda þola, at þú blygðaðir dóttur mína? 

Nei," segir hún, "þú skalt fá dauðann í stað." 

Illugi mælti þá: "Mitt hjarta hefir aldri hrætt orðit, ok því kom ek í helli þinn, at örlögin hafa svá fyrir ætlat. 

Þó deyr engi optar en um sinn, ok því hræðumst ek ekki þínar ógnir." 

Við þessi hans orð kastar Gríðr honum aptr. 

Hann snerist þá at brúði sinni ok var þá allglaðr. 

Ok er hann var sem blíðastr við hana, vefr Gríðr hár hans um hönd sér ok kippir honum á stokkinn fram ok reiðir saxit allt at höfði honum: "Djarfr ertu, ok nú í stað skaltu dauðann fá."

En Illugi sagðist eigi hræðast dauða sinn. 

Hún mælti þá hlæjandi: "Engan hefi ek slíkan hitt, at eigi hafi hræðzt dauða sinn, nema þik. 

Far þú nú til svefns ok sof vel!" 

Ferr Illugi nú ok snýst at konu sinni ok er nú allra blíðastr við hana. 

Gríðr hleypr þá enn at sænginni ok kippir honum fram á stokkinn. 

Hún reiðir nú saxit, ok mjök er hún ófrýnlig at sjá, en allt fór sem fyrr, at Illugi kvaðst eigi hræðast. 

Gríðr mælti þá: "Eigi ertu sem aðrir menn, þínar æðar skelfast hvergi, ok þú hræðist ekki. 

Nú skaltu þiggja líf af mér, ok þar með gef ek þér dóttur mína, er Hildr heitir, ok fæ ek þó aldri launat þinn velgerning, því at þú hefir komit mér ór miklum álögum, því at með slíkum hætti hefi ek margan myrt ok drepit, ok hafa allir hræðzt mitt it ógurliga sax. 

Sextán vaska menn hefi ek drepit með þessu saxi, ok væri slíkt þó eigi kvenna verk. 

Nú mun ek segja þér ævisögu mína, en þú hlýða:

5. Saga Gríðar

"Konungr sá réð fyrir Álfheimum, er Áli hét. 

Hann átti sér drottningu, er Álfrún hét. 

Þau áttu dóttur eina, sú hét Signý. 

Hún var at öllu vel at sér.