Here is the passage to labor on today...

Gríðr svarar: "Engan eld fær þú af mér, nema þú mælir þrjú sannyrði, ok ef þú gerir þetta skjótt, þá skaltu liggja hjá dóttur minni, en ef þú vilt eigi þenna kost, þá hirði ek eigi, þó at Björn kali til dauðs." 

Illugi segist þetta vilja.

Eptir þetta gengr fram ein kona. Hún er svá fríð, at Illugi þóttist enga fríðari sét hafa. Ok þegar er hann sá hana, felldi hann mikla ást til hennar. Hún var hljóð ok fáræðin. 

Illugi tók þá til máls: "Mér mun mál," segir hann, "at fá sannyrðin: Hellir þínn er hár ok breiðr, at ek hefi eigi sét hús meira né sterkara. Svá er ok nefit á þér mikit, at ek hefi eigi sét meira skrípi en þú ert, ok svá svört, at fagrt er gólfit hjá þér, ok enga hefi ek ámátligri sét en þik, ok víst er dóttir þín fegri, ok ykkar hefi ek sét mestan mun, ok svá munu allir segja, er ykkr sjá." 

Gríðr mælti þá: "Víst er þat," segir hún, "at hvárki viltu lofa mik né hæla mér, ok ekki lízt þér svá illa á mik sem þú lætr, en þat þykki mér nú ráð, at þú farir í hvílu með dóttur minni, ok leik allt þat, er þik lystir, því at þér lízt betr á dóttur mína en á mik. Nú mun skjótt at öllu farit," segir Gríðr, "ok þarf ekki lengi lýsingar." 

Illugi segir svá vera skyldu. Gengr hann at hvílunni ok kastar klæðum, en kerling þjónar dóttur sinni, ok kómu þau í eina hvílu bæði. Illugi snýst at henni ok gerir sik blíðan, en hún gerir enga gleði af sér. Þrífr Gríðr þá í hár Illuga ok kippir honun fram á stokkinn, en annarri hendi brá hún björtu saxi ok mjök bitrligu ok reiddi at höfði honum, en Illugi lá kyrr ok hrærði hvergi á sér.

================ And the above passage divided by sentences ================

Gríðr svarar: "Engan eld fær þú af mér, nema þú mælir þrjú sannyrði, ok ef þú gerir þetta skjótt, þá skaltu liggja hjá dóttur minni, en ef þú vilt eigi þenna kost, þá hirði ek eigi, þó at Björn kali til dauðs." 

Illugi segist þetta vilja.

Eptir þetta gengr fram ein kona. 

Hún er svá fríð, at Illugi þóttist enga fríðari sét hafa. 

Ok þegar er hann sá hana, felldi hann mikla ást til hennar. 

Hún var hljóð ok fáræðin. 

Illugi tók þá til máls: "Mér mun mál," segir hann, "at fá sannyrðin: Hellir þínn er hár ok breiðr, at ek hefi eigi sét hús meira né sterkara. 

Svá er ok nefit á þér mikit, at ek hefi eigi sét meira skrípi en þú ert, ok svá svört, at fagrt er gólfit hjá þér, ok enga hefi ek ámátligri sét en þik, ok víst er dóttir þín fegri, ok ykkar hefi ek sét mestan mun, ok svá munu allir segja, er ykkr sjá." 

Gríðr mælti þá: "Víst er þat," segir hún, "at hvárki viltu lofa mik né hæla mér, ok ekki lízt þér svá illa á mik sem þú lætr, en þat þykki mér nú ráð, at þú farir í hvílu með dóttur minni, ok leik allt þat, er þik lystir, því at þér lízt betr á dóttur mína en á mik. 

Nú mun skjótt at öllu farit," segir Gríðr, "ok þarf ekki lengi lýsingar." 

Illugi segir svá vera skyldu. 

Gengr hann at hvílunni ok kastar klæðum, en kerling þjónar dóttur sinni, ok kómu þau í eina hvílu bæði. 

Illugi snýst at henni ok gerir sik blíðan, en hún gerir enga gleði af sér. 

Þrífr Gríðr þá í hár Illuga ok kippir honun fram á stokkinn, en annarri hendi brá hún björtu saxi ok mjök bitrligu ok reiddi at höfði honum, en Illugi lá kyrr ok hrærði hvergi á sér.