Þá gekk Hrafn til dura ok beiddi Þorvald, at hann gæfi grið konum ok börnum til útgöngu, "en vil ek bjóða þér fyrir mik þat, sem þú vill hafa." 

   Þorvaldr svarar engu. 

   Hrafn mælti: "Þat vil ek bjóða þér at fara í brott af landi ok ganga suðr til hjálpar hvárumtveggja okkrum ok koma aldri aftr til Íslands, ef þér þykkir þinn sómi meiri en áðr."

   Þorvaldr neitaði þessu. 

   Þá bauð Hrafn at gefa sik upp til friðar öllum mönnum öðrum, þeim er þar váru í bænum, at hann væri eigi brenndr. 

   Þá svarar Þorvaldr: "Ek mun lofa öllum mönnum út at ganga, ef þér selið af hendi vápn yður öll ok leggið þá á mitt vald, hvat ek vil af hverjum gera. Þetta váttar Guðmundr skáld:

[Option A]

   Bauð til friðkaups fróðum

   folkprýðandi lýðum,

   hann bað sveit fyr sinni

   snjallri, einn at falla.[26]

[Option B]

   Folkprýðandi bauð at falla einn til friðkaups fróðum lýðum. Hann bað fyrir snjallri sveit sinni. 

[Option C]

   Sá fyrirmyndarmaður bauðst til að láta líf sitt einn til þess að kaupa öðrum mönnum frið. Hann bað fyrir sinni snjöllu sveit.

Þá seldu þeir af hendi vápn sín öll ok gengu út síðan, karlar ok konur. 

   Þá er Hrafn kom út, var hann tekinn ok haldinn. Sturla Bárðarson, systursonr Sturlusona, var ok haldinn, þriði maðr Þórðr Vífilsson, en allir menn aðrir, konur ok karlar, váru leiddir í kirkju ok byrgðir þar. 

   Þá lýsti Þorvaldr yfir því, at Hrafn skyldi taka af lífi. 

   Ok er Hrafn heyrði þann dóm, þá beiddist hann at ganga til skriftar ok taka þjónustu, ok hann gekk til þjónustu við Valda prest ok mælti skriftagang ok tók corpus domini ok fell til bænar ok felldi tár með mikilli iðran. 

   Þá kvaddi Þorvaldr Kolbein Bergsson at vega Hrafn, en hann kveðst þat eigi vilja. Þá mælti Þorvaldr við Bárð Bárðarson, at hann skyldi vega Hrafn. Þá lagðst Hrafn niðr á kné ok ölnboga ok lagði hálsinn á eitt rekatré, ok Bárðr hjó af honum höfuð þar við trénu. Hrafn hrærði hvorki hönd né fót, er hann sæfðist, heldr lá hann á knjánum ok ölnbogunum, sem hann var vanr at liggja til bænar. 

================ And the above text divided by sentences ================

Þá gekk Hrafn til dura ok beiddi Þorvald, at hann gæfi grið konum ok börnum til útgöngu, "en vil ek bjóða þér fyrir mik þat, sem þú vill hafa." 

Þorvaldr svarar engu. 

Hrafn mælti: "Þat vil ek bjóða þér at fara í brott af landi ok ganga suðr til hjálpar hvárumtveggja okkrum ok koma aldri aftr til Íslands, ef þér þykkir þinn sómi meiri en áðr."

Þorvaldr neitaði þessu. 

Þá bauð Hrafn at gefa sik upp til friðar öllum mönnum öðrum, þeim er þar váru í bænum, at hann væri eigi brenndr. 

Þá svarar Þorvaldr: "Ek mun lofa öllum mönnum út at ganga, ef þér selið af hendi vápn yður öll ok leggið þá á mitt vald, hvat ek vil af hverjum gera. 

Þetta váttar Guðmundr skáld:

[Option A]

   Bauð til friðkaups fróðum

   folkprýðandi lýðum,

   hann bað sveit fyr sinni

   snjallri, einn at falla.

[Option B]

   Folkprýðandi bauð at falla einn til friðkaups fróðum lýðum. 

   Hann bað fyrir snjallri sveit sinni.

[Option C]

   Sá fyrirmyndarmaður bauðst til að láta líf sitt einn til þess að kaupa öðrum mönnum frið. 

   Hann bað fyrir sinni snjöllu sveit.

Þá seldu þeir af hendi vápn sín öll ok gengu út síðan, karlar ok konur. 

Þá er Hrafn kom út, var hann tekinn ok haldinn. 

Sturla Bárðarson, systursonr Sturlusona, var ok haldinn, þriði maðr Þórðr Vífilsson, en allir menn aðrir, konur ok karlar, váru leiddir í kirkju ok byrgðir þar. 

Þá lýsti Þorvaldr yfir því, at Hrafn skyldi taka af lífi. 

Ok er Hrafn heyrði þann dóm, þá beiddist hann at ganga til skriftar ok taka þjónustu, ok hann gekk til þjónustu við Valda prest ok mælti skriftagang ok tók corpus domini ok fell til bænar ok felldi tár með mikilli iðran. 

Þá kvaddi Þorvaldr Kolbein Bergsson at vega Hrafn, en hann kveðst þat eigi vilja. 

Þá mælti Þorvaldr við Bárð Bárðarson, at hann skyldi vega Hrafn. 

Þá lagðst Hrafn niðr á kné ok ölnboga ok lagði hálsinn á eitt rekatré, ok Bárðr hjó af honum höfuð þar við trénu. 

Hrafn hrærði hvorki hönd né fót, er hann sæfðist, heldr lá hann á knjánum ok ölnbogunum, sem hann var vanr at liggja til bænar.