Eftir þessa sýn sá þeir blóð á klæðum sínum, þat er þeir vissu eigi, hvaðan var komit. Um kveldit, er þeir kómu at landi, sögðu þeir mönnum þessi tíðendi. Öllum þótti þessi atburðr undarligr. 

   Þat var enn í Selárdal, at sást í kirkju á sönghúspöllum ok á gólfinu utar frá blóð þat, er menn vissu eigi, hvaðan at var komit. Öllum þótti þessi sýn undarlig, er sá. 

   Oddleifr hét maðr Jónsson á Skálmarnesi í Breiðafirði. Hann sá enn blóð á klæðum sínum einhvern dag, er hann var úti staddr. Hann undraðist ok vissi eigi, hvaðan at var komit. Slíka sýn sá húskarl Oddleifs þar á Skálmarnesi ok vissi eigi, hvaðan þat blóð var at komit. 

   Þorbjörn hét maðr. Hann var Magnússon. Hann bjó í Valþjófsdal í Önundarfirði. Hann gekk út um nótt ina næstu fyrir Ambrosiusmessu um vetrinn þann sama, er Hrafn var veginn. Ok er Þorbjörn var út kominn, sá hann í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr, en eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti. Hann hafði skjöld hvítarí ok hjálm á höfði. Hann var gyrðr sverði ok hafði höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram milli eyrna hestinum. Hann sá, at spjótit tók lengra fram en hestrinn. Þar eftir sá hann mann ríða. Sá hafði rauðan hest ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítan. Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok mikit spjót í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem sá, er fyrr reið. Þar eftir sá hann mann ríða inn þriðja. Sá hafði brúnan hest ok dökkvan skjöld. Sá var gyrðr sverði ok mikit spjót í hendi ok bar þann veg sem inir fyrri. Hann hafði á höfði því líkast til at sjá sem byskupsmítr væri, þann veg litt sem kolsvört klæði, ok svá sýndist honum öll hans klæði, þau er hann hafði. Þessir menn ríða allir ór landsuðri ok vestr eftir loftinu því nær skjótt sem fugl flygi. 

================And the above text divided by sentences================

Eftir þessa sýn sá þeir blóð á klæðum sínum, þat er þeir vissu eigi, hvaðan var komit. 

Um kveldit, er þeir kómu at landi, sögðu þeir mönnum þessi tíðendi. 

Öllum þótti þessi atburðr undarligr. 

Þat var enn í Selárdal, at sást í kirkju á sönghúspöllum ok á gólfinu utar frá blóð þat, er menn vissu eigi, hvaðan at var komit. 

Öllum þótti þessi sýn undarlig, er sá. 

Oddleifr hét maðr Jónsson á Skálmarnesi í Breiðafirði. 

Hann sá enn blóð á klæðum sínum einhvern dag, er hann var úti staddr. 

Hann undraðist ok vissi eigi, hvaðan at var komit. 

Slíka sýn sá húskarl Oddleifs þar á Skálmarnesi ok vissi eigi, hvaðan þat blóð var at komit. 

Þorbjörn hét maðr. 

Hann var Magnússon. 

Hann bjó í Valþjófsdal í Önundarfirði. 

Hann gekk út um nótt ina næstu fyrir Ambrosiusmessu um vetrinn þann sama, er Hrafn var veginn. 

Ok er Þorbjörn var út kominn, sá hann í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr, en eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti. 

Hann hafði skjöld hvítarí ok hjálm á höfði. 

Hann var gyrðr sverði ok hafði höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram milli eyrna hestinum. 

Hann sá, at spjótit tók lengra fram en hestrinn. 

Þar eftir sá hann mann ríða. 

Sá hafði rauðan hest ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítan. 

Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok mikit spjót í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem sá, er fyrr reið. 

Þar eftir sá hann mann ríða inn þriðja. 

Sá hafði brúnan hest ok dökkvan skjöld. 

Sá var gyrðr sverði ok mikit spjót í hendi ok bar þann veg sem inir fyrri. 

Hann hafði á höfði því líkast til at sjá sem byskupsmítr væri, þann veg litt sem kolsvört klæði, ok svá sýndist honum öll hans klæði, þau er hann hafði. 

Þessir menn ríða allir ór landsuðri ok vestr eftir loftinu því nær skjótt sem fugl flygi.