Ámundi var fátækr maðr ok bjó, þó hann ætti mikla ómegð. Hann var Þorkelsson ok þingmaðr Hrafns. Þorvaldr mælti svá við Kolbein ok hans förunauta, at þeir skyldi beiða Ámunda at fara at Hrafni með þeim, en ef hann vildi eigi fara, þá mæki Þorvaldr, at þeir skyldi vega hann. Þeir Kolbeinn fundu hann á heyteigi, er hann sló, en kona hans rakaði ljá eftir honum ok bar reifabarn á baki sér, þat er hon fæddi á brjósti. Þeir Kolbeinn beiddu Ámunda, at hann færi með þeim á Eyri til Hrafns, en Ámundi kveðst í engri þeiri ferð vera mundu, er Hrafni væri til óþykktar. Þá hljópu þeir at honum ok vágu hann. Síðan fóru þeir til fundar við Þorvald ok sögðu honum vígit, en hann lastaði eigi verkit. 

   Þá er þeir Þorvaldr kómu í Dýrafjörð, þá fór kona nökkur með skyndingi á Eyri til Hrafns ok sagði honum til fara þeira Þorvalds. Ok er Hrafn heyrði þau tíðendi, þá sendi hann menn til Selárdals til fundar við Eyvind ok bað hann safna liði ok fara til fundar við sik. Hrafn sendi ok menn til Barðastrandar til fundar við Steinólf prest Ljótsson ok Gelli Þorsteinsson ok bað þá koma til liðveizlu við sik. Þeir Gellir kómu á Eyri með þá menn, er þeir fengu til. Hrafn hafði gert virki mikit ok gott ór grjóti um bæ sinn. 

   Heimamenn Hrafns bjuggust við kvámu Þorvalds eftir öllum slíkum föngum sem til váru. Þeir menn, er eigi höfðu bolhlífar aðrar, skáru sér stakka ór þófum. Þá kvað Sturla Bárðarson vísu:

[Option A]

   Hlífðu hamri 

   hjaldrborðs viðum forðum,

   þjóð bjósk Þróttar klæðum

   þings, gráskyrtur hringa.

   Nú skerr margr í morgin

   mótrunnr of sik spjóta,

   mjótt verðr mér at hitta

   mitt hóf, söðulþófa.

[Option B]

   Hamri þæfðar hringa gráskyrtur hlífðu forðum hjaldrborðs viðum. 

   Þjóð bjósk Þróttar þings klæðum. 

   Nú skerr margr spjóta mótrunnr í morgin söðulþófa of sik. 

   Mjótt verðr mér mitt hóf at hitta

[Option C]

   Hringabrynjur hlífðu forðum bardagamönnunum. 

   Menn færðu sig í brynjur. 

   Nú sker margur maður í dag söðulþófa sér til hlífðar. 

   Mér verður vandratað meðalhófið.

Þá var með Hrafni Guðmundr Galtason. Hann var skáld gott ok ódæll maðr ok heldr óargr viðskiptis. Þat hafði Hrafn mælt, at honum þótti þat líkast í hýbýlum Guðmundr skáld og hundr sá, er Rósta hét, og því reiddist Guðmundr.

================And the above text divided by sentences/lines================

Ámundi var fátækr maðr ok bjó, þó hann ætti mikla ómegð. 

Hann var Þorkelsson ok þingmaðr Hrafns. 

Þorvaldr mælti svá við Kolbein ok hans förunauta, at þeir skyldi beiða Ámunda at fara at Hrafni með þeim, en ef hann vildi eigi fara, þá mæki Þorvaldr, at þeir skyldi vega hann. 

Þeir Kolbeinn fundu hann á heyteigi, er hann sló, en kona hans rakaði ljá eftir honum ok bar reifabarn á baki sér, þat er hon fæddi á brjósti. 

Þeir Kolbeinn beiddu Ámunda, at hann færi með þeim á Eyri til Hrafns, en Ámundi kveðst í engri þeiri ferð vera mundu, er Hrafni væri til óþykktar. 

Þá hljópu þeir at honum ok vágu hann. 

Síðan fóru þeir til fundar við Þorvald ok sögðu honum vígit, en hann lastaði eigi verkit. 

   Þá er þeir Þorvaldr kómu í Dýrafjörð, þá fór kona nökkur með skyndingi á Eyri til Hrafns ok sagði honum til fara þeira Þorvalds. 

Ok er Hrafn heyrði þau tíðendi, þá sendi hann menn til Selárdals til fundar við Eyvind ok bað hann safna liði ok fara til fundar við sik. 

Hrafn sendi ok menn til Barðastrandar til fundar við Steinólf prest Ljótsson ok Gelli Þorsteinsson ok bað þá koma til liðveizlu við sik. 

Þeir Gellir kómu á Eyri með þá menn, er þeir fengu til. 

Hrafn hafði gert virki mikit ok gott ór grjóti um bæ sinn. 

Heimamenn Hrafns bjuggust við kvámu Þorvalds eftir öllum slíkum föngum sem til váru. 

Þeir menn, er eigi höfðu bolhlífar aðrar, skáru sér stakka ór þófum. 

Þá kvað Sturla Bárðarson vísu:

[Option A]

   Hlífðu hamri 

   hjaldrborðs viðum forðum,

   þjóð bjósk Þróttar klæðum

   þings, gráskyrtur hringa.

   Nú skerr margr í morgin

   mótrunnr of sik spjóta,

   mjótt verðr mér at hitta

   mitt hóf, söðulþófa.

[Option B]

   Hamri þæfðar hringa gráskyrtur hlífðu forðum hjaldrborðs viðum. 

   Þjóð bjósk Þróttar þings klæðum. 

   Nú skerr margr spjóta mótrunnr í morgin söðulþófa of sik. 

   Mjótt verðr mér mitt hóf at hitta

[Option C]

   Hringabrynjur hlífðu forðum bardagamönnunum. 

   Menn færðu sig í brynjur. 

   Nú sker margur maður í dag söðulþófa sér til hlífðar. 

   Mér verður vandratað meðalhófið.

Þá var með Hrafni Guðmundr Galtason. 

Hann var skáld gott ok ódæll maðr ok heldr óargr viðskiptis. 

Þat hafði Hrafn mælt, at honum þótti þat líkast í hýbýlum Guðmundr skáld og hundr sá, er Rósta hét, og því reiddist Guðmundr.